2016/ 10/ 27
Hyung,
Artık zorlanıyorum. Sabır edemiyorum. Tükendim. Katlanamıyorum. O kadar yalnız ve ezik hissediyorum ki.
Çillerimden, küçük bedenimden, herşeyimden nefret ediyorum. Ailemin yaşadıklarımı görmemesi, elime para tutuşturup başlarından savmalarından bıktım. Kendimi hiçbirşey gibi hissediyorum.
Zor geliyor. Çok sabrettim ama geçmiyor. Karşı koyamıyorum. Böyle olsun istemedim, hyung. Korkuyorum artık.
Doğum günümde bile yanımda kimse yoktu. Nasıl yalnızlık bu? Kimse görmüyor mu beni?
Okulda, sınıfta, yolda. Her yerde korkuyorum. Ne zaman karşıma çıkacağını kestiremiyorum. Yardım et bana hyung, okyanusta kayboldum. Kimse beni bulamıyor. Yüzme bilmiyorum ve boğuluyorum.
.
.
.
2016/ 11/ 07
Miniğim,
Lütfen biraz daha dayan. Annemlerle oraya gelme konusunu konuştum. Düşüneceklermiş. Biraz daha dayan, miniğim.
Mesafeler sadece sayılardan ibaret. Ben fiziksel olarak orada olamasam bile yanında hisset beni. Bende seni yanımda hissedeceğim.
Lütfen bebeğim, lütfe birazcık daha. Bir kaç yıl sonra reşit olacağız ve buluşacağız. Seni güzelce yaşatacağım, tamam mı?
O okyanusta bulacağım seni. Ne kadar büyük ve derin olursa olsun seni kurtaracağım, tamam mı?
Ağlama. Kalbim ağrıyor.
