MY FIRST, MY LIFETIME

Kabanata 12

Pasukan na at ito ako ngayon nagmamadali dahil tinanghali na ako ng gising.

Paano ba naman kase e ginugulo na naman ako ng halimaw na iyon. Nagyayang mag movie marathon kahit ayaw ko, ayon nagdrama ang gago.

No choice..

"I have to go. Malelate na ako."

"Eat your breakfast first, Andie."

"Sa school nalang. Mahuhuli na talaga ako. Ikaw kase e. "

"Why me? Tara hatid nalang kita para mas mabilis."

"Ok. Kung hindi mo lang ako pinuyat kagabi hindi ako nagpapahatid sayo."

"Arte nito. Nag enjoy ka naman e, Toto kapit ka nga sa akin e."

"Eh kasi naman nakakatakot yung pinili mo."

"Fine. Let's go. Late kana."

"Shit! Mura ko pagkatapos ay kumaripas na ako ng takbo papunta sa sasakyan niya. Siya naman sumunod sa akin na pailing iling pa.

That was my routine for the past two years. Since I got here mas nagiging malapit na kame ni Lucian sa isa't isa.
Naging sanay nadin ako sa mga nakakasalamuha kong mga French. Nang una ay halong dumugo ilong ko kakaintindi sa kanila but now I used to it already.

Madalas ko din siyang marinig na may kinakausap sa phone at baby ang kanilang tawagan. Well, I don't mind at first pero habang tumatagal ay parang may kakaiba sa akin na hindi ko maintindihan.

"Ow, what happened?"

"Wala! Alis na ako."

"Where are you going? It's weekend."

"Exactly! Weekend, I'm free to do whatever I want to do. Go, wherever I want to go." Kita ko ang pagkunot nang kanyang noo sa sinabi e. Tsk. He's giving me another sign to avoid him. I'm scared I might fall. Hell! It can't be.

"It's been a months since I notice your behavior. You're avoiding me. May problema ba?"

"Bakit naman kita iiwasan? Paranoid kalang. Sige na kanina pa ako hinihintay ni Jiro."

"Jiro? That bastard is still hitting on you. Hindi na nadala ang gago!" Galit na sigaw ni Lucian

"Ano bang kinagagalit mo? Baka nakakalimutan mo ay magkasama lang tayo sa iisang bahay pero wala kang karapatan pakelam ako sa gusto kong gawin."

"Tsk." ay? Nag walk-out lang? Pagkatapos akong sungit sungitan. Labo talaga.

Jiro is my first friend here in Paris, except for Aldrin, remember him? Siya yung nakasabay ko papunta dito. Magpinsan pa pala ang dalawa. Yeah, Lucian and Aldrin are cousins.

"Hey, I'm sorry I'm late."

"No, you're not late I'm just early."

"Ok. So, where do we start our project?"

We're about to do our final project this last semester of the year. We have to take some photos about fashion.

We are going roam around the place and find someone who have a unique fashion style.

"Let's eat first. Early lunch."

"Ok, let's go?"

Nakamasid lang ako kay Jiro, habang kumakain kame. Sayang talaga. Sayang na sayang. Gwapo. Check! Mabait, gentleman, sweet. Check! Kaso? Pareho kami ng gusto.

After we ate our early lunch nagsimula na kame sa paglilibot sa kung saan saan para lang makapaghanap ng kailangan naman para matapos ang project na ito.

Ilang oras din bago kami ma satisfied sa pagkuha namin ng mga retrato, kaya naisipan namin maupo nalang muna sa mga benches dito sa park.

"Kumusta na kayo? May progress naba?" Ngayon ko lang ata narinig magsalita ito ng diretsong Filipino.

"Progress? Saan?"

"Maang-maangan ka lang girl? Why don't you just tell him about your condition."

"Hindi na niya kailangan malaman. Wala naman ding magbabago. Mayroon na siyang girlfriend, ayokong makagulo."

"Are you sure? How about your baby? Your family? Sinabihan mo na ba?"

"I don't know. Wala pang may alam maliban sayo."

"Hindi mo ba siya namimiss? Ang anak mo."

"I missed him so much."

"Bat di mo balikan? Bakit hindi ka magpakilala?"

"How? Before I leave Philippines he hate me already. Paano pa kaya ngayon? Limang taong na akong hindi kilala ng anak ko. Anong mukhang ihaharap ko sa kanya?" Niyakap niya ako para patahanin ako sa pag-iyak.

Pero napatayo ako ng biglang humiwalay at bumulagta sa harapan ko Jiro. Gosh!

"Fuck you! I told you already! She's mine. MINE. ONLY MINE! Ano bang hindi mo maintindihan sa salitang sa akin siya?"

"LUCIAN, ANO BA? ANO BANG PROBLEMA MO?" galit na galit siya kay Jiro. Kita ko sa mga nanlilisik niya ng mga mata.

"Shut up!" Napalayo ako bigla ng sigawan niya ako at pinagsusuntok ulit si Jiro.

Paano ko siya mapipigilan? Baka mapatay niya na si Jiro kapag hindi ko pasiya nailayo.

"Aidez moi," nagmamakaawa na ako sa mga nakapaligid saamin para patigilin sila.

"Ano? Hindi kapa ba madadala sa paglapit lapit sa kanya? Akala ko ba nagkaintindihan na tayo?"

Nakita kong hirap na hirap na si Jiro sa pagtayo pero nakakuha parin siya ng lakas para suntukin din si Jiro.

"Stupid! What do you think about me? Steal you women away from you? You don't really know her, then. Tss."

"What?"  Hindi niya pinansin si Lucian dahil sa akin siya bumaling para magpaalam

"I'm sorry for the trouble, Andie. Una na ako. "

"I'm sorry, Jiro. Magiingat ka." tumango nalang siya at iniwan na kame.

Nang makita kong medyo nakakalayo na siya ay tinalikuran ko na din ang mga tao at si Lucian. Narinig ko pang tinatawag niya ang pangalan ko pero hindi ko iyon pinansin. Sumakay nalang ako ng taxi para makalayo ng tuluyan sakanya.

Ano naisip niya at bigla nalang siyang naghamok sa harapan ng maraming tao.

Tss.

--

Short update for now.

Writer's block. Wala akong maisip na conversation, place, events or something.