MY FIRST, MY LIFETIME

Kabanata 15

"Anong ginagawa mo dun? Ipapahamak mo ba talaga kami ni, Jiro?" Tinapunan niya lang ako ng isang malamig ng tingin. Para bang wala balak na sagutin ako.

"Benedict, I'm asking you. Answer me!" Naiinis na sabi ko sa kanya ng bigla niya akong talikuran at naglakad papuntang kwarto niya.

Ughh! Am I overacting? No, I'm just concerned about, Jiro.  Nakakainis naman kase

"Kainis ka naman e. Bakit ayaw mo akong kausapin?" pagmamaktol ko sa kanyan. This time he's already looking at me using his super cold eyes.

"Let's sleep. Maaga pa tayong gigising bukas."

"Fine. Let's sleep." pagsuko ko.

Ilang oras na akong nagpapaikot-ikot dito pero hanggang ngayon ay hindi parin ako makatulog. Bigla kasi akong nanibago sa pakitungo sa akin ni  Benedict. Mula ng magkita-kita kame sa bahay nila Jiro, ay parang nagkaroon na ng wall sa pagitan namin.

Tatlong linggo na ang lumipas mula noon. Madalas kaming magkasama ni Jiro, ngayon. Picture dito, picture doon. Documentation daw para mapaniwala namin ang mga magulang niya pero ang naging kapalit noon ay ang biglang pagbabago ni Benedict, sa akin.

"Oh, ano? Still in not talking terms?"

"Hmm." sagot ko

"Talk to him and tell him the truth. That we're just pretending about this relationship."

"I want to. Pero hindi naman kita kayang ipahamak."

"What made you think that he'll going to betray us? That he'll going to tell my parents about this. Don't you trust him?"

"Nevermind. Hayaan mo nalang."

"Bahala ka. Ikaw din naman mahihirapan."

Weeks ang moths passed again. Nothing changed. Mas lumala pa lalo. Kung noon ay nagtataka ako kung bakit hindi ko siya nakikitang umaalis at nagtatrabaho ngayon naman ay hindi na halos siya umuwi.

Tulad ngayon ay buong linggo siyang hindi nagpakita. Buong linggo na hindi ko man lang siya nakita.

Ngayon ako na naman ang mag-isa sa bahay kaya naisipan kong yayain si Jiro, na pumunta dito.

"Ano ba kasing kailangan mo at pinapunta mo ako dito? Gusto mo naba talaga akong mapatay niyang asawa mo?"

"Wala siya. Isang linggo na siyang hindi umuuwi. I'm starting to get used to it."

"Tara sa taas nalang tayo. Gusto ko ng mahiga sakit ng likod ko dahil sa pagbubuhat na pinagawa sa akin si daddy kanina."

Dumiretso na kami sa kwarto ko para doon nalang kami mag-usap at para narin mapagplanuhan na namin ang binabalak naming paghihiwalay.

Natigil ang seryosong pag-uusap namin ni Jiro, ng bigla kaming makarinig ng ingay ng makina ng sasakyan sa tapat ng bahay.

"I thought he is not coming home?"

"Akala ko din e. It was been weeks since i saw him. So, I'm not expecting him to go home tonight. "

"Itago mo ako dali. Baka isipin noon may ginagawa tayo dito sa kwarto mo."

Hinayaan ko nalang muna siyang magstay sa kwarto ko para mapuntahan ko sa baba si Benedict.

"You're home." mahina kong salubong sa kanya. As usual he's wearing again his cold aura.

"Yeah. So you have visitor. I guess he's in your room?"

"Nagpapahinga siya. Pagod kase siya kaya hinayaan ko nalang muna siyang manatili doon." paliwanag ko pero parang mali ata na nagpaliwanag pa ako.

"He is tired. How about you? Why are you here? Why don't you just sleep beside him and cuddle all night. Sana pala ay hindi na lang ako umuwi, mukhang na istorbo ko pa kayo sa ginagawa niyo." pagkatapos ay tinalikuran na niya ako at mukhang may balak na namang umali kahi kadarating lang niya.

"Teka lang. Ano bang iniisip mo?"

"Nothing just continue your loving loving."

"Where are you going? Kauuwi mo lang, aalis kana naman?"

"Why not? I'm leaving. Don't expect me to come home again. Tomorrow my secretary will come here to get all mu stuffs."

"Benedict, why? Enlighten me, I don't get you." hindi ko na matiis na manahimik nalang. Naguguluhan ako sa kanya. Akala ko..

"Don't mind me. Just go back to your to your room."

"No. I don't want to. Listen to me first. I will tell you everything jus don't go. Just don't leave me alone is this huge house. I'm begging you." I know. Nagmumukha na akong tanga ngayon dahil sa pagmamakaawa ko sa kanya. Why? Masisisi niyo ba ako kung ngayon ay nakapagdesisyon na akong maging totoo?

I'm tired pretending that I'm not hurting. I'm tired pretending about this lost memories of mine. Matagal na. Matagal ko ng naaalala ang lahat hindi ko ipinaalam sa pamilya ko at sakanya dahil natatakot ako baka marami ng magbago sa nakalipas mahigit dalawang taon.

"I remember you. I remember everything." nagulat siya ngunit agad ding namang nakabawi.

"Liar"

That's the last word I heard from him. Since then, hindi ko na siya ulit nakita. Nabalitaan ko nalang from Jiro, is that he already in Manila. Tinapos niya agad ang project na ginagawa niya dito para makauwi na agad.

Samantalang ako ay ito ang huling buwan ko dito sa Paris as a student. Graduation ko na namin sa katapusan ng buwan. Balak pa sanang lumipad patungo dito nila mama pero ang sabi ko ay huwag na dahil after my graduation ay diretso na kame ni Jiro, sa airport pabalik ng Pilipinas.

Jiro, is now free. Free from doing everything he want. Tanggap narin siya ng mga magulang niya. Pati pala ang pagpapanggap namin ay alam din nila. Lahat-lahat alam nila pero hindi nila sinabi dahil nais nilang si Jiro, mismo ang magsabi sakanila.

"Ready, girl? By the way, mom wants to accompany you to get your medals." napangiti naman ako dahil sa itinuring na din nila akong pamilya. Malayo man ako sa pamilya ko at iniwan man ako ng lalaking pinakamamahal ko ay okay lang dahil hindi sila nawala sa tabi ko.

Noong gabi na iniwan ako ni Benedict, ay tinotoo niya ang sinabi niya na ipapakuha niya sa secretary niya ang mga gamit niya.  Mula noon ay mag-isa nalang ako sa bahay, maliban nalang sa katulong na pinadala ni daddy na pinagtaka ko. Pero hinayaan ko nalang.

"Of course, I'm more than ready. This is my dream. "

"Iha, are you happy?" tanong sa akin ni tita, mommy ni Jiro

"I'm grateful, tita."

"It's nice to here that. Let's go? Your tito is here."

Magtatapos ako ng mag titulo, kaming dalawa ni Jiro, unexpected right? Lalo na ay alam kong hindi ako ang pinakamagaling sa batch namin but luckily i got this title. I'm the batch Suma Cum Laude in our department while Jiro, is our Magna Cum Laude. Saya diba? Worth it ang naging desisyon ko na hindi sundan si Benedict, sa Pilipinas. Dahil kung sinundan ko siya panigurado ay wala ako ngayon sa kinaroroonan ko.

Nangungulila man ako sa pamilya, kaibigan at lalong lalo na sa anak ko pero tiniis ko lahat para dito.

Nandito na ako ngayon sa harapan ng mga ka batch at kaklase ko upang maghatid ng ilang salita, pasasalamat sa kanilang lahat. My experience, hardship, everything na naranasan ko ng bago palang ako dito

"Félicitation, lot 2019-2020! On l'a fait!"

(Congratulation, batch 2019-2020! We made it!)

Nagpalakpakan at hinagis ang kani-kanilang mga toga at cup sa ere. Ako naman ay napangiti nalang at pinuntahan na sina tita, tito and Jiro.

"Let's go? Philippines is waiting." napahalakhak naman ako dahil s sinabi niya. As if?

Goodbye Paris, for now.

Hello, Philippines! I'm back, we are back.