MY FIRST, MY LIFETIME

Kabanata 13

Late na ako nakauwi ng bahay dahil gusto ko munang makapag-isip-isip. Hindi naman ako sinundan ni Lucian, and thank god mukha naintindihan naman niya ang gusto kong mangyari.

Wala na akong makitang ilaw na nakabukas mula sa labas ng bahay. I'm not ready yet to talk to him. Masyadong pagod ang katawan at isip ko baka lalo lang kaming mag-away.

Hindi ko alam kung anong nangyari bakit nagkagulo nalang bigla. Is this all my fault? Mali ba na mas pinili kong manahimik nalang na naaalala ko na ang lahat? Ewan! Naguguluhan na ako.

I want to go back to the Philippines. I want to see my son. I want to hug him tight. I want to say sorry for leaving him. I want to say that I missed him so much. I want to show and fell him how much I love him.

"Where have you been?" His serious baritone voice made me stop from going upstairs.

"I'm tired."

"I'm asking you. Answer me, Andie! When the hell have you been?" Bakas ang galit sa kanyang boses ngunit pinanatili niya ang pagiging kalmado nito.

"Just.. somewhere. I'm really tired, Lucian. Please, let me rest first."

"No! I want us to talk now! Right now!"

"Alin ba ang hindi mo maintindihan sa salitang pagod ako? Hindi mo ba makita na wala na akong lakas para pa diyan sa galit mo. Please, I'm tired." unti unti namang nagbago ang expression ng kanyang mukha. Ang kaninang galit ay napalitan ng pag-aalala.

Ganyan nga Lucian! Maawa ka! Kaawaan mo ako, dahil ako awang awa na sa sarili ko.

"Shsss, baby, I'm sorry." Tuluyan ko ng nailabas ang luha na kanina kopa pinipigilan ng hilahin niya ako patungo sa kanyang dibdib. "I'm really, really sorry."

"Tell me, what happened? Did I hurt you? Did.. please, tell me, baby. I want to hear you voice, baby." Kinalas niya ang pagkakayakap sa akin at hinarap niya ako sa kanya. Puno ng pag-aalala ang makikita ko sa kanyang mga mata.

"I'm tired. I want to.. I want to go back to my old self.. I want to.. help me Benedict. Please help me." Nakita kong natigilan siya sa sinabi ko ang akala ko may nasabi akong mali pero hindi dahil bigla nalang siya lumapit sa akin at inagkan ang aking mga labi.

"God! I waited this for so long. I waited it for so many fucking years to call me again using that.. my name, Benedict. Say it again, baby."

Pinagbigyan ko naman siya sa gusto niyo."B-benedict." Napakasaya niya. But how will I going to tell him that we have a child?

"I don't know what is happening to you but please, baby, I'm begging you to tell me everything. I'm worried about you. "

"Y-yes. I want to sleep." Bumitaw na ako sa pagkakahawak niya. Kailangan ko pigilan ang sarili ko, hindi na kami pwedi. May girlfriend na siya.

"Wait, about what I saw earlier. About Jiro"

"Huwag kang mag-isip ng kung anu-ano walang namamagitan sa pagitan naming dalawa. Jiro, is a good friend. I like him as a friend."

"Ok, baby. I'm sorry. It's late. Let's sleep, baby." Napaka-lambing ng boses niya sa tuwing binabanggit niya ang salitang baby. Kung hindi ko lang alam na mayroon siyang girlfriend baka kiligin pa ako. Pero ngayon isa lang ang nararamdaman ko. Takot. Takot sa mga posibling mangyari kapag hinayaan ko ang sarili ko na mahulog ulit sa kanya.

"Ok"

Pagkatapos naming nagkayayaan na pumasok na sa sariling kwarto para matulog ay hindi na ulit kami nag-imikan. Kung sa mukha niya ay mababakas ang saya sa akin ay alam kong kabaligtaran nito.