KAIRO POV
"Kairo wake up now.it's already in the afternoon,kanina kapa nakahilata diyan" gising sakin ni sab kaya napaasik ako.
Ilang linggo na din ang nakalipas ng madischarge ako kaya nagpapagaling nalang ako ngayon.lalo pa at sabi nila mom ay may mga galos pa ko sa katawan ko.
"5 minutes sab" ungot ko sabay hawi sa muka niya kaya napahalakhak ako.
"Naman kairo!tanghali na hinihintay kana ng mom mo sa baba.let's go" aya niya sabay hila sakin.napaupo ako habang hinilamos ang muka ko ng kamay ko.
"Okey" sabi ko sa kaniya napahinga nalang ako ng malalim dahil sabi ng doctor ay hindi nako makakakita laging sabi nila mom ay kasalanan ni sabriah kaya ako nagkaganito at kaya niya ko iniwan ay dahil sumama siya kay ivan.napakuyom nalang ako ng kamay habang naalala ko ang nangyaring iyon.ano bang kasalanan ko bakit niya ko niloko ng ganon.
"C'mon kairo."pangungulit ni sab.kaya napailing ako pinahawak niya sakin ang isang stick pang kapa ko kung san ko man gustong pumunta.mag hihire nga sana kami ng isang aalalay sakin pero sabi ni sab.ay siya na daw.
"Sab.im useless?"tanong ko sa kaniya.
"What?no you're not useless kairo ano bang tanong yan?" Sabi niya habang inalalayan ako napailing nalang ako dahil naalala ko si sabriah.
"N-nothing.kamusta na kaya si sabriah?"tanong ko sa kaniya hindi na siya tumugon dahil don.simula nung umamin siya na mahal niya ko ay pati ako ay nabigla sa sinabi niya pero bakit si sabriah pa din ang gusto ko.
"Kairo.listen,wag mo na siyang isipin okey.baka masaya na siya kung asan siya ngayon,baka nga kasal na sila ni ivan ngayon balita ko Nagkakamabutihan na sila.ang gawin mo nalang ay magpakalakas ka and ipakita mo sa kaniya kung sino ang sinayang niya.don't worry andito naman ako handang maghintay kung kelan mo ako mamahalin at pipiliin" mapait na sabi niya kaya napailing ako.
"I don't know" yun lang ang sagot ko at naligo na ko pagkatapos .
DUMAAN ang mga buwan at linggo ngunit ganon pa din ang lagay ko parang nakakulong sa isang hawla na walang nakakakita laging tahimik asa kwarto lang minsan ay nangungulila ako kay sabriah.umeeko sakin ang bawat ngiti at halakhak niya ay parang naririnig ko pero malabong mangyari iyon dahil iniwan na niya ko.
Ano bang nagawa ko para iwan niya ko wala akong maalala minahal ko siya higit pa sa buhay ko.
"Boss san tayo?"tanong sakin ng isang tauhan ko naging malamig nako sa lahat ng bagay kinakausap ako nila mom pero hindi ako nagsasalita kapag tinatanong nila ko.
"Sa bahay ampunan dadalawin ko sila keng" maikling sagot ko sa kanila.inalalayan nila kong magtungo sa kotse.
Hindi namatay sila keng at sila sister dahil nailigtas ko sila ako ang tumulong sa kanila at inilipat ko sa sila sa pinatayo kong bagong orphange kami at ang team ko ang bumuo don secure na din iyon.hindi alam ni sabriah na buhay sila.kaya anong sinasabi niya na ako ang may kasalanan kung bakit sila namatay! Alam kong may nag sabi sa kaniya,lalo na at sinabi niyang niloloko ko siya,hell!no ni minsan hindi ko siya niloko.
"K-kuya kairo!"gulat na sabi ni keng habang naramdaman kong niyakap niya ko sa bewang ko.kinapa ko ang muka niya base sa muka niya ay galing lang siya sa iyak.
"Kuya namiss po kita.asan po si ate sabriah?"tanong niya kaya napapikit ako.
"Hindi napo ba siya magpapakita sakin?namimiss kona po siya" aniya medyo lumaki na din si keng siguro ay hanggang bewang kona siya.
"Kasama niyo po ba siya?" Tanong pa niya napailing nalang ako.
"Hindi eh.pero wag ka ng malungkot may gift ako sayo" nakangiti kong sabi sa kaniya.
