Η Γκρίζα Χώρα ~ολοκληρωμένη~

5. Το Νησί

ΑΡΙΕΛΑ

Ο άνθρωπος κάνει σχέδια και ο Θεός γελάει... έχεις ακούσει ποτέ αυτήν την έκφραση, Λίνα; Σημαίνει πως όσο κι αν κάνουμε όνειρα για το μέλλον, κοντινά ή μακρινά, δεν ξέρουμε ποτέ τι ακριβώς θα γίνει ή τι θα πάει στραβά, γιατί το σύμπαν - ο Θεός, όπως θες πες το- έχει διαφορετικά σχέδια για μας. Είτε για το καλό μας είτε όχι... Βέβαια στην οικογένεια μου, όλοι έλεγαν κάθε εμπόδιο για καλό, δηλαδή πως καμία φορά ατυχίες γίνονται, γιατί κάποιος πλέκει ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που έχουμε ήδη και παρ' όλο αυτή τη στιγμή το παρών μπορεί να δείχνει σκοτεινό κι αβέβαιο, το μέλλον θα είναι πιο λαμπρό και θετικό. Αλλά ας συνεχίσω με εκείνο το καλοκαίρι και θα καταλάβεις αυτά που μόλις είπα...

*

Αρχές Αυγούστου και το καλοκαίρι ήταν προς το τέλος του, όμως κανείς μας δεν ένιωθε έτσι... Αντιθέτως, Αύγουστος είναι ο καιρός που πολλές οικογένειες παίρνουν άδειες για τις θερινές διακοπές τους και πολλοί νέοι σχεδιάζουν διακοπές με φίλους σε νησιά και παραθαλάσσιες περιοχές. Έτσι, η Δάρια, η Κέιτ και γω αποφασίσαμε σε ποιο νησί θέλαμε να πάμε, κλείσαμε εισιτήρια με το κοντινότερο πλοίο και με τις συμβουλές της μαμάς και του παππού μου (να προσέχεις, μην αφήνεις το πορτοφόλι σου όπου να' ναι, να μην αφήνεις το ποτό σου χωρίς επίβλεψη) σύντομα ήμασταν στο πλοίο, οπού ο Λίνος ήδη μας περίμενε εκεί.

Όπως κατάλαβα το να είναι πάνω σε καράβι, δεν ήταν κάτι ευχάριστο για εκείνον και τις δύο και μισή ώρες ταξιδιού, τις πέρασε πάνω σε μια ξαπλώστρα, με κλειστά τα μάτια και καταπολεμώντας την ναυτία του. Παράλληλα οι φίλες μου και εγώ, παραγγείλαμε κοκτέιλ και βγάζαμε φωτογραφίες τριγύρω μας, ώσπου τελικά φτάσαμε στο νησί.

" Επιτέλους πέρασε αυτός ο εφιάλτης..." μουρμούρισε ο Λίνος καθώς αποβιβαζόμασταν και κρατούσε τις βαλίτσες και των δυο μας.

" Δεν ήξερα ότι έχεις τόσο ευαίσθητο στομάχι..." τον πείραξα.

" Πάμε στο ξενοδοχείο και θα σου πω εγώ..." μου ψιθύρισε δίνοντας μία στα πισινά μου. " Λίνο!" είπα κοιτάζοντας γύρω μας, αλλά η Κειτ και η Δάρια είχαν την προσοχή τους σ' ένα χάρτη του νησιού που είχαν ανοίξει μπροστά τους.

Η Κέιτ και γω φορούσαμε λουλουδάτα φορέματα, εκείνη γκρι, στενό, μίνι και συνδυασμένο με ψηλά σανδάλια και το δικό μου σε χρώμα λιλά, αεράτο και συνδυασμένο με αθλητικά παπούτσια για άνεση. Η Δάρια φορούσε καυτό σορτσάκι, μπλούζα με βαθύ ντεκολτέ και χαμηλά σανδάλια. Ο Λίνος βαμβακερό σορτσάκι ως το γόνατο (που τόνιζε τα προσόντα του περισσότερο από ό,τι μ' άρεσε) και ένα άσπρο αμάνικο φανελάκι που επίσης έφερνε προσοχή στους κοιλιακούς και στα μπράτσα του.