Η Γκρίζα Χώρα ~ολοκληρωμένη~

2.Μπερδέματα

*Oh and all i really wanted to,
Was to have a little piece of you,
I never ment to fall,
No, no, no *

ΑΡΙΕΛΑ

Δευτέρα 26 Μαΐου

Αλλη μια φορά είχα καταλήξει στο ημερολόγιο μου θυμάμαι, για να γράψω πόσο αδικημένη ένιωθα.

Ο Λουκ ήταν έτοιμος να παραλάβει την άδεια για να καβαλάει άλογα και να οδηγεί άμαξες, εκεινη τη βδομάδα! Εκεί που τρώγαμε πρωινό όλοι μαζί, ο Λουκ μιλούσε στο τηλέφωνο... Όταν κατέβασε το ακουστικό στη συσκευή, μας κοίταξε περήφανος.

- Μαντέψτε ποιός θα μπορεί να σας πηγαίνει όλους βόλτα με άμαξα από βδομάδα! Είπε με το αστραφτερό του χαμόγελο. Η μαμά άφησε στο πιάτο της, το σοκολατένιο μπισκότο που μασουλούσε και τον αγκάλιασε.

- Συγχαρητήρια γιε μου! Του είπε καμαρωτη. Κατάπια τα δημητριακά μου και προσπάθησα να χαμογελάσω.

- Ναι, Λουκ, μπράβο, είπα και ήρθε για να με αγκαλιάσει γύρω από λαιμό μου με το ένα χέρι του.

- Έλα, Ελουλα, θα τα καταφέρεις κι εσύ, σύντομα θα το πάρεις κι εσύ! Με ενθάρρυνε.

Ναι, πώς, βέβαια! Αφού φοβάμαι τα άλογα, σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα.

- Για πες... έχεις λεφτά στην άκρη, για να αγοράσεις άμαξα; Τον ρώτησε ο παππούς με τη βραχνή φωνή του, από τη πολυθρόνα που καθόταν. Το χαμόγελο του Λουκ έσβησε.

- Ω, μα είπες πως αν πάρω την άδεια, θα με βοηθήσεις οικονομικώς...

- Με τι λεφτά, ρε συ; με μια σύνταξη ζούμε όλοι μας! Άρχισε να λέει ο παππούς. Όχι, πάλι! Σκέφτηκα, καθώς δεν άντεχα την "Δεν έχουμε λεφτά" συζήτηση που είχα ακούσει περισσότερες φορές, από όσες θα ήθελα.

- Μα βρε παππού... Ο Λουκ φαινόταν στα όριά του, τον λυπήθηκα.

- Να, μπορείς να αγοράσεις ένα άλογο δικό σου... είπε ο παππούς, ξύνοντας τη καράφλα του.

- Όλοι οι φίλοι μου, οδηγούν πλέον την άμαξα των γονιών τους!

- Έλα, έλα κάτι θα βρούμε... προσπάθησε να τον ηρεμήσει η μάνα μας.

Εκείνη τη στιγμή, το βαρύ κινητό μου, δονηθηκε. Κοίταξα την οθόνη και είχα ένα μήνυμα από άγνωστο αριθμό.

Γειά σου, κούκλα!

Ποιός είσαι;

Ρώτησα και πήγα στο δωμάτιο μου.

Ελα που δεν με θυμάσαι!
Μου είπε τελικά, ότι είναι το Λιγούρι2. Απογοητεύτηκα.