ချစ်မိသူမို့ (သူ)🤎 ခ်စ္မိသူမို႔ (သူ)🤎

Part-10

Unicoad

မဂ်လာဆောင် ကိုအိမ်မှာပဲ နေ့ဆွမ်းကပ်သည့်အတွက် ထွေထွေ ထူးထူး မရှိလှ ။ ဧည့်သည် အနည်းအကျဉ်း နဲ့
ကိုယ့်မိသားစုချည်းသာ ။

မနက် ၉:၃၀လောက်ကျ ပြင်ဆင်ပြီးထွက်လာတဲ့ သတိုးသားနှစ်ယောက် ။ နံသားရောင် ရှပ်လက်ရည်လည်ကတုံးနဲ့ ရွှေအိုရောင် ပိုးပုဆိုးနဲ့ မို့ ကျက်သရေရှိ‌ေနသည်။

"ကိုငယ် အရမ်းသန့်နေတယ်.. ကိုမိုးမာန်လဲ အရမ်းခန့် "လက်မလေး တထောင်ထောင်နဲ့ပြောနေသော ပယင်း‌ရောင် သည် အပြာနုရောင် ချိတ် အကျီလက်ရှည်လေး နှင့် ရင့်ကျက်တဲ့ အမျိုးသမီးတဦးလိုပင်။

"သမီးရေ ဆရာတော်တွေ အတွက်ဆွမ်းဝိုင်းပြင်ထားပြီးပြီလားးး" ဟု ဖွားက မေညိုကို မေးသည်။

"ပြင်ပြီးပါပြီ မေမေရယ် မပူနဲ့နော် သမီး အကုန်အဆင်သင့်လုပ်ပြီးပြီ"

ဟို လို ဒီလို နဲ့ အဖွား နဲ့ညမေညို ပြင်ဆင်နေသည်။ ပယင်း ကတော့ ခေါ်ခိုင်းတာ လုပ်ရတာပါပဲ။။လိုမှ ခေါ်သည်မို့ ဘေးသာ ထွက်နေလိုက်သည်။။
တကယ်လုပ်ရမှာက ပွဲစမှာ စာပွဲထိုးရမှာာ‌‌ေလ။။

ခြံထဲ ဆင်းပြီးး စားပွဲ တွေ ပြင်နေတဲ့ သူနား ဘာရယ်မဟုတ် ဟိုကြည့် ဒီကြည့်လိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

အလုပ်မရှိ၍ ပျင်းနေသည်။

*ဟင့် ကိုကို ကမလာသေးဘူးလားး*

ထိုချိန် "ယင်းးး"

ကြားရပါပြီ ချစ်ရသူရဲ့ အသံချိုချိုလေးး။ ယင်း လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အပြာနုရောင် ရှပ် လက်ရှည် ကိုမှ ယောပုဆိုး အနက်ရောင်နဲ့ တွဲဝတ်ထားတဲ့ ချစ်ရသူ။

ချစ်ရသူ နဲ့ မတိုက်ပဲဆင်တူ ဖြစ်သွားတာကြောင့် ယင်းဂုဏ်ဆာ မိသွားသေးတယ်။

*အမြဲတမ်းတွေ့နေကျပုံလေးး ။ အမြဲ ပုဆိုးလေးနဲ့ ဘောင်းဘီ ဝတ်တာ ရှားတဲ့ ကိုကိုက။ ယောင်္ကျားလေးရော မိန်းကလေး ပါ ပစ်ကြွေ ရတဲ့အထိ ချောမော လွန်းသည်။ ချောတာရယ်လားး ဆိုတော့လဲ မဟုတ်ပြန် ဘူးး။ ချစ်စရာကလဲ ကောင်းနေသေးးတယ်။ သေချာကြည့်ရင် ခန့်ညာပြီးး ဆွဲမက်စရာကောင်းသည့် ကိုကိုက ငါ့အပိုင်တဲ့လားးး။ *