Księżniczka z Ardenvary

Rozdział V - Ucieczka, część 3

Biegłyśmy pędem granicami miasta. Pościg na chwilę na zgubił, ale tutaj domów było bardzo mało - nie było się gdzie schować. Zaraz nas znajdą.

- Ana, musiałaś brać tą cholerną broszkę?! - wydarła się Sara, dorzucając jeszcze kilka nieprzyzwoitych słów. Nie wiem, od kogo nauczyła się takich używać, ale brzmiały groźnie. - Przecież mamy pieniądze!

- Nie mogłam się powstrzymać! 

- Cicho bądźcie! - potknęłam się, ale pognałam dalej. - Gdzie teraz?!

- W prawo! - zniknęłyśmy w kolejnej uliczce, skręcającej między domy. Jeszcze paredziesiąt metrów i skryją nas drzewa.

- TAM SĄ!!!

Przyspieszyłam. Kiedy usłyszałam ciężkie kroki biegnących, wbiegałam między drzewa. 

Padłam twarzą na ściółkę, ale Sara natychmiast poderwała mnie i popchnęła do biegu. Na skraju lasu drzewa rosły rzadko, jednak gęste krzaki powoli skryły nas w cieniu.

- Sera, szybciej... - poganiała mnie Ana.

- Przypominam ci, że to przez ciebie nas gonią! - powoli traciłam dech, w końcu uciekamy od centrum stolicy. Chociaż płuca paliły, mięśnie wciąż rwały się do biegu - w Akademii byłam najlepsza z klasy, jeśli chodzi o wytrzymałość. Potrafiłam poruszać sięszybko i długo bez zająknienia.

- Gdzie?! - rzuciłam krótko.

- W lewo! - krzyknęła Sara. Zareagowałam momentalnie - zahamowałam, zrobiłam krok w bok i zapadła cisza.

Potem rozległ się huk. 

- JESZCZE WAS POWYSTRZELAM! - ochroniarze kupca, którzy za nami biegli, pognali dalej w las i w dzikim pędzie zagłębili się w gęstwinie. Soglądałam na nich zza gałęzi, delikatnie poruszanych przez wiatr.

- Serafina, wiejemy. - Sara złapała mnie za rękę. Ana cofnęła się w głąb lasu. 

- Słuchajcie, musicie uciekać. Ja idę po przewodnika.

- Po co nam przewodnik? - spytałam Sarę. - Myślałam, że znacie trasę.

- Owszem, ale on poprowadzi nas przez wytyczony szlak. Tak będzie łatwiej. My przekroczymy strumień, biegnący wzdłuż ścieżki, którą pobiegli ochroniarze handlarza. Oddziela miasto od gór. 

- Czyli uciekamy przez przełęcz? - siostra pokręciła głową.

- Tam mieszka zbyt wiele rodzajów smoków, co zwiększa ryzyko ich spotkania. Nie chcę skończyć jako przystawka dla lunga. - wzdrygnęła się. - Albo dla wodnika. Możemy go spotkać nad rzeką...

- Wiem, gdzie mieszkają smoki. Byłam najlepsza z teorii magii, pamiętasz?

- Ja idę. - usłyszałyśmy szept, później cichy szelest i Ana zniknęła. 

- Pamiętam. - Sara patrzyła jeszcze chwilę w ciemny korytarz drzew, w który zagłębiła się służąca, a potem pokręciła głową i uśmiechnęła się. 

Potem ruszyłyśmy biegiem przez las. Sara wiedziała dokąd nas prowdzi, założę się, że znała cały obszar wokół stolicy. Szybko pokonałyśmy kilkaset metrów, dzielące nas od strumienia, i znów ukryłyśmy wśród roślinności. 

Wypatrzyłam wiele magicznych stworzątek. Pył z ich skrzydeł osiadał na gałęziach, listkach i wirował w powietrzu. Niewielki strumień otaczały wilgotne kamienie, porośnięte mchem. Wśród nich, błyszcząc w słońcu, przemykały oślizgłe jaszuczrki, ozdobione miniaturowymi skrzydłami.

- Małe wodniki! - szepnęłam. - Jakie śliczne!

- Obrzydliwe... - Sara jęknęła i sięgnęła ręką do tyłu, po sztylet. - Są małe, to będzie i mama. Widzisz tamtą skałę? - miała na myśli zbitek wielkich głazów, górujących nad strumieniem.- Spierniczasz i ukrywasz się za nimi, a ja idę druga. Osłaniam cię. Na mój znak. - przygotowałam się. Wspominałam, żę byłam najszybszym uczniem w Akademii? - Raz. - pochyliłam się. - Dwa. - ugięłam nogi i rozsunęłam gałęzie przed nami. - Trzy...!  

Jeszcze zanim skończyła, rzuciłam się pędem przez polankę, przeskoczyłam strumień (w najszerszym miejscu miał około metr) i skryłam się za kolejną kępką roślinności. Powoli się przesuwając, ruszyłam, ukryta, do sterty głazów. Ukryję się wśród nich i poczekam na...

Zastygłam. Sterta głazów musiała być większa, niż wydawało się Sarze.

Wiał wiatr. Poczuł mnie.

Jestem tu. Widzi mnie.

Głodne oczy. Oślizgła, rdzawa skóra.

Małe skrzydła.

Dlugie cielsko. 

Wodnik.