KC's POV
OO. Akala talaga nila dati is kami na ni Lorenz. Yung Official na ba talaga. Hindi pa kasi kami nagsasalita sa media. Mas naguguluhan ako sa sitwasyon ngayon. Eh hindi naman siya nanligaw tapos basta basta niya nalang sasabihin yun? Ano to instant relationship yung drama ko?
"I'm sorry girls but I'm hers."
"I'm sorry girls but I'm hers."
"I'm sorry girls but I'm hers."
"I'm sorry girls but I'm hers."
"I'm sorry girls but I'm hers."
Patuloy pa rin ito nag-pa-play sa utak ko. Parang nakikisabay sa heartbeat ko. Naku! Nakakamatay ba to? Kung ganun, pwede na rin akong mamatay. Hanggang ngayon, Magkahawak kamay pa rin kami pero hindi ko pa rin maintindihan . Naguguluhan pa rin ako sa status ng love life ko. Si Lorenzo naman parang wala lang sa kanya. Parang simple lang .Kung sa bagay. Baka nag-aarte lang to, eh palibhasa, artista kasi. Tapos biktima lang pala niya ako.
"Lutang ka ata dyan."
"hh-ha?"
"Sabi ko, lutang ka ata diyan. I'll explain everything later. Ok?"
"ahh-ahh ok."
"don't worry."
Hindi na ako sumagot. Malapit lapit na rin kami sa room namin. Ano yun? Don't worry yung alin? LORENZO, mababaliw na talaga ako sayo. I mean, mababaliw na talaga ako sa pinag-gagawa mo sa utak at puso ko.
"oyyy. Dito na yung classroom natin oh." sabi ko sabay turo ng classroom.
"sino ba may sabing sa classroom tayo pupunta?"
"eh dba? May klase tayo?"
"sila may klase, tayo, wala"
"ahh. ehh. "
"sumunod ka na nga"
"wait! Bakit ba ako susunod at sumusunod sayo?"
"eh. kasi Boyfriend mo ako"
"wait. Di ko maintindihan."
"Ipapaintindi ko sayo. Wag kang OA, Katarina. Sumunod ka nlang kasi."
Bastsos talaga. Eh hindi pa nga ako sumasagot. Hinila na niya ako. Hay! Tayo na nga tapos di ka pa rin nagbabago? Ayyyy! Ano ba tong iniisip ko? Ayaw kong mag-assume pero dba? May rason naman ako para mag-assume. Back to reality. Eto. Dinala niya ako sa Music room. Kahit school ko to. I mean, ako yung may-ari ng school na to. Never pa akong nakapasok sa music room namin. Eh wala kasi akong hilig sa music dba? Ngayon ko lng na-appreciate to. Complete sets of musical instruments. Ang galing lang eh. Natural, music room pero yung umagaw ng atensyon ko ay ang tugtog ng piano. Piano ba yan. Eh hindi ko alam eh. Wala akong balak alamin. Pagtingin ko sa likod. OO. Si Lorenzo ang tumutugtog. Wow. Bakit ganun? Ang galing galing niya. Parang sa buong buhay ko ngayon ko lang na-appreciate ang ganda ng music. Sinabayan niya rin ng pag-awit. Di ko alam ang title ng kanta pero alam mo yun, tagos hanggang buto. Parang may gusto siyang sabihin sa akin sa pamamagitan ng pagtugtog.
"Oh? naka nganga ka ulit diyan?"
"Ang galing mo din palang tumugtog ng piano. Piano ba yan?"
"oo. Naku. 4th year high school ka na pero di mo pa kilala ang instrument na yan?"
"mukha mo. Eh, nakalimutan ko eh. At least, Nahulaan ko dba? Pero wait. Akala ko ba you'll explain everything to me? Explain mo na. Alert!"
"wait. Excited ka ba talaga?"
"OO.Syempre. Naguguluhan na ako eh."
Sumeryoso na yung mukha niya.
"I need you." sabi niya.
Niyakap niya ako. Mahigpit ang kanyang pagkayakap. Parang may kuryenteng dumadaloy sa aking katawan.
-----------------------------
Next update. POV ana ni Lorenz :))))
BINABASA MO ANG
"i'm hers"
Fanfic"Let me explain." "then explain." "eto yun, Hindi kita gusto. Hindi ikaw yung tipo ng babaeng pipiliin kong makasama habang buhay--" "Then why---" "wait. Let me explain first. Ano ba?" "okay. Take two."
