Περίμενα να αδειάσουν οι δρόμοι,
πότε θα αδειάσουν οι δρόμοι.
Και βγήκα στο μοναδικό μου μπαλκόνι,
με ένα τσιγάρο και το ηχειάκι μου,
να ακουστεί ως το πεζοδρόμιο απέναντι
να ενοχληθεί ο γείτοννας που κοιμάται από πάνω, τέτοια ώρα
κανείς δεν τολμά να με σωπάσει, να με ακούσει,
πολύ ένταση ρε φίλε, έτσι το ζούμε εμείς
υπό άλλες συνθήκες, το τραγούδι μου δεν έφευγε απ'το μπαλκόνι,
το πλαισίωνε η βαβούρα των ποδοβολητών, των εξατμίσεων,
μα τώρα ηχεί παντού,
κοίτα με μάνα
Σε πόσα ελάχιστα διαφέρουμε,
μα εγώ λιγότερος,
και παράλληλα ψηλότερος,
ποιός να με κατεβάσει απ'τον δέκατο,
ποιός να με σταματήσει,
σαν νιώθω ανίκητος εκεί στον δέκατο,
μα εγώ ο νικημένος.
