Είμαι παιδί για στρωμα, μα κοιμάμαι στο χαλί,
άφησα την ψυχή να κατοικεί σε μια σοφίτα,
είναι όμορφες μέρες, μα τραβάει το σχοινί,
έγραψα τα όνειρά μου, τα πέταξα στα σκουπίδια,
ο δρόμος ειναι μάταιος, ο αδερφός παράλογος,
το πρώτο πρώτο άγγιγμα σου σπάει τον καρπό,
να ξέρεις είναι ζήτημα να κοκκινίσει η πλάτη σου,
μέσα σε μια νύχτα θα δακρίζεις σαν μωρό,
είναι τα άστρα κέρινα, τα μαύρα πέτρινα,
το σύμπαν συννοθύλευμα με ερωτηματικό,
τριγυρνάς με ενα καλάθι, δεν θα βρεις ποτέ τον δρόμο σου,
τα χέρια σου αρκούν για να κρατήσεις τον καρπό,
καπνιζω ενα τσιγάρο πάντα πρωτού κοιμηθώ,
να καίει ο κόσμος γύρω καθώς κολυμπάν τα μάτια μου,
σου δίνω λίγο χρόνο να διεισδύσεις στο μυαλό,
πρωί δεν είναι η ώρα να μαζεύω τα κομμάτια μου,
δίπλα απ'την λεμονιά, της σελήνης χάνεται το φως,
είναι η οπτική γωνία που αλλάζει το φαινόμενο,
γδέρνει κάθε πληγή μου καθώς στέκομαι γυμνός,
είμαστε οι δαίμονές μας, το άλμα και το εμπόδιο.
