Beyaz Bir Ölüm

Her zaman kalbimdesin (3.Bölüm)

Bu bölümü 14 Şubat'ta yazmışım 😂

Aslında bu yoktu. Öyle bir içimden geldi dlmdkdmdkdkd

Yıldızları unutmayalım aşkolar

Saat öğlene doğru gelirken uyanmıştım. Güneş odamdan uzaklaşmıştı.

Yarım saat daha yatakta uzandım. Çünkü içten içe gidip gitmediklerini merak ediyordum.

En sonunda ayağa kalkıp dolabıma ilerledim.

Bugün kendimi mutsuz hissettiğim için siyah giymeye karar verdim. Siyah eşofman altımı giydim. Evde olduğum için rahat olurdu. Üstüme de siyah badimi giydim. Üşüyordum. O yüzden de üstüme siyah kapşonlumu giydim. Yerdeki mor hiç kullanılmamış spor ayakkabımı da ayağıma geçirdim.

Saçlarımı dağınık topuz yaptım.

Telefonumu cebime koyduktan sonra kapımı açtım.

Mutfaktan bütün eve yayılmış bir koku vardı. Emma bu saatte pek yemek yapmazdı. Genellikle akşam yemeği biraz abartırdık.

Kaşlarım çatık aşağıya indim. Emma koltukta oturuyordu. Telefonundan bir şeyler bakınıyordu. Buraya kadar her şey normaldi.

Kafamı çevirdiğim an Eric'in sıtıran yüzünü gördüm. Elbette gitmemişlerdi. Ya da sadece o gitmişti.

"Gitmedin mi?" Dedim sanki umrumda değilmiş gibi.

"Gitmedik." K harfine vurgu yapmıştı.

Bıkkınca nefesimi verdim.

"Sana yemek yaptık."dedi gülerek.

"Onları durdurmaya çalışmadım çünkü işime geliyor."diye bana seslendi Emma.

Sinirle ona döndüm. "Sana bir daha kitap almayacağım!"

Emma birkaç saniye içerisinde yanıma geldi. "Ama neden?"

"Çünkü etrafında onca şey varken sen hiçbir şey yapmıyorsun!"

"Ama beni dinlemezler ki! Ben nasıl onları durdurmaya çalışayım? Beni. Boyum ne kilom ne?! Küçücüğüm ben! Beni kitaplarından mahrum etme."

"Tamam."

Emma gülerek kalktığı yere geri gitti. Kafamı iki yana salladım. Etrafımda normal tek kişi yoktu.

"Siz niye gitmediniz? Daha doğrusu o niye gitmedi?" Diyerek Eric'e döndüm.

"Sen yokken daha agresif oluyor. Bir kere şans versen. Burada benim canım söz konusu. Sonra bana sarıyor."

"Benim yerimde olsan ne yapardın Eric? Söyle."

"Eski bana göre mi soruyorsun yeni mükemmel bana göre mi?"

"Sana yeni sürüm yaramamış." Diyerek Emma'nın yanına gittim.

Mutfağa gitmeyecektim. Hatta dışarıya çıkıp biraz dolaşabilirdim. Bu daha mantıklıydı.

"Emma kalk hadi." Diyerek ayağa kalktım.

"Nereye?" Diyerek arkamdan geldi.

"Bilmem."

"Onlara söylemiyecek miyiz?"

"Gerek yok." Diyerek dış kapıyı açtım. Ama karşımda park edilen arabayı görünce kısa bir an duraksadım.

Arabam karşımdaydı. Eski arabam karşımdaydı! Eski mükemmel arabam karşımdaydı!

Emma neye baktığıma anlam veremiyorum gibiydi ama arabayı gördüğünde "Vay be." Demişti.