Selam herkese 🤟🏽
Bütün kitaplarıma hatta Berceste'ye bile bölüm atıp buraya atmamak olmaz dedim ve bir önceki bölümün yorum sayısına rağmen geldim mdkxkdkd
Umarım beğenirsiniz 🧡
Aynadaki görüntüsünü son kez kontrol etti Akın. Kızın yanına takım elbisesiyle gitmişti bu zamana kadar. Ancak bu kez farklı olsun istiyordu. Kızın yanında kendisi gibi olmak, rahat hissetmek istiyordu.
Üzerini kontrol etmeyi bırakıp kolundaki saate baktığında kızın işten çıkmasına 45 dakika kaldığını gördü. Sandalyesinin üzerine astığı kot montunu da üzerine alarak çıktı odasından.
Aynı anda Karaca da çıktı odasından. Bir önceki gün Azer'le çiftlikte yaşadıkları o anların üzerine bugün ilk kez görecekti adamı. Azer'in kardeşleri de yanlarında olacaktı elbette. Yaşadıkları duygulardan emin olsalar bile henüz herkesin öğrenmesi için erken olduğunu düşünüyordu kız.
''Yanlış mı görüyorum yoksa sen takım elbise giymedin mi?'' dedi Karaca kendisine doğru gelen abisine.
Zaten yeterince heyecanlı olan Akın kardeşinin bu tepkisine yalnızca göz devirdi. Birlikte aşağı indiklerinde annesi yemek için sofrayı hazırlıyordu.
''Anne biz çıkıyoruz!'' diye bağırdı Akın koridordan.
Elindeki tabakları bırakan Ayşe hızla gitti çocuklarının yanına. İkisinin de ekstra özenli olduğu gözünden kaçmamıştı ancak şimdilik bir şey dememeye karar verdi.
''Dikkatli olun!'' dedi Ayşe kapıyı açarken. ''Havalar soğumaya başladı, üşütmeyin sakın.''
''Valla ben dikkat ediyorum gördüğün gibi annecim ama kızın için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.''
Akın gülerek konuşurken parmağıyla yanında ayakkabısını giyen kızı gösterdi. Karaca abisine dil çıkararak yanından geçti. Annesine kısaca sarıldı.
''Aklın bizde kalmasın.'' diyerek çıktı evden.
Kızın peşinden Akın da annesine sarıldı.
''Kocanla başbaşa güzel bir yemek yersiniz artık ama şimdiden uyarayım başka kardeş istemiyorum ona göre!'' diyerek güldü Akın.
Ayşe oğlunun dediğiyle utanırken omzuna hafifçe vurdu.
''Serseri!''
Akın annesinden kaçmak için hızla kendini dışarı attığında Karaca'yı belinden tutarak arabaya yönlendirdi.
İki kardeş arabayla uzaklaştığında Ayşe de kapıyı kapatarak yarım bıraktığı sofranın hazırlıklarına devam etti.
.
.
.
.
.
Akın her zaman arabasını park ettiği kaldırımın aksine bu kez tam dükkanın önüne çekti arabasını. Saçlarını son kez düzelttiğinde hazır olduğunu düşünerek indi arabadan.
Yavaş adımlarla dükkandan içeri girdiğinde kız onu bekliyormuş gibi çıktı rafların arasından.
''Çok az bir işim kaldı'' dedi Helen Akın'a doğru yürürken. ''Biraz bekleyebilirsin değil mi?''
O an için Akın bir ömür beklerim demek istese de sadece gülümsemekle yetindi.
''Tabii, uzun zamandır video oyunu almıyordum bakınmış olurum ben de biraz'' dediğinde Helen genişçe gülümsedi adama doğru.
