Sabır dilercesine alıp verdiği birkaç derin nefesten sonra karşımdaki sandalyeye oturdu sinirli hareketlerle. "Tabağını bitirmezsen zaten yiyebileceğin tek şey dayak olacak."
Gözlerimi devirdim, boş yere üstelemekte üstüne yoktu cidden.
Çok değil, sadece on dakika kadar sonra aylardır hazırlandığım, gününün gelmesini iple çektiğim yarışma için yola çıkacaktık fakat öylesine hâlsiz hissediyordum ki.
Fiziksel olarak değil tabii, tamamen mentaldi.
Yorgundum.
Tam bir haftadır tüm günler birbirini tekrar ediyor gibiydi, uyanıyordum, yemek yiyordum, oyun oynuyordum, uyuyordum. Yalnızca bu kadar.
Sıfır sosyallik, sıfır neşe.
"Eğer yarışmayı kaybederseniz bil ki ölüm fermanının altında kendi imzan olacak." Bir kaşık bile alınmamış tabağı kaldırıp tezgaha koyarken söylenmeye devam etti Jeno, çabası takdire şayandı açıkçası.
İç çekerek masanın üzerinde duran spor çantasını omzuma aldım, fermuarı yavaşça çekerken Jeno'nun beni bekleyerek birkaç yaş yaşlandığının farkındaydım ama bu bana enerji yükleyemedi maalesef.
"Sen sürersin." diye mırıldandım geçen haftasonu ablamdan almak için ter döktüğüm araba anahtarını çok sevgili arkadaşıma uzatarak.
Anlamsız bakışları bir anahtar bir ben arasında gidip geldikten sonra kaşlarını çattı.
"Aa, çok pardon. Oradan bakınca babanın uşağına mı benziyorum?"
Hafifçe tebessüm ettikten sonra onaylarcasına başımı sallamam koluma yumruğunu geçirmek için yeterli bir sebep oldu tabii.
"Neyse, neyse. Bu günlük ne dersen yapıyoruz, bakalım." Anahtarı kaparken adımlarını kapıya doğru yöneltti, ben de küçük bir çocuk gibi takip ettim onu hiç beklemeden.
