mendacious crying → larry ✔

Rozdział 15

Najbardziej nienawidziłem zakłamanego płaczu. Simon wręcz ośmieszał się z czerwonymi oczami i to jak mówił. Żałosne.

— Tyle dobrego ile zrobiłem dla nich, nikt inny by nie zrobił. Teraz tak mi się odpłacanie?

Chciałem się odezwać, wstać, ale wyprzedził mnie Harry. Spojrzałem na niego zdziwiony.

— Wyrządziłeś nam więcej szkód niż dobrych rzeczy. Mnie spędziłeś w załamanie nerwowe, jestem na tabletkach. Niall ma depresję, Louis nerwicę. Zayn i Liam również są już na krawędzi. Zmuszałeś mnie do randek i publicznego obmacywanie się z Kendall, mimo że wiesz, że jestem cholernym gejem! Wolę chłopców. Mam chłopaka, który złożył ten cały proces i walczył z tą jak lew. Był gotowy rozszarpać się przynajmniej dziesięć razy. Oszukiwałeś nas, nie płaciłeś. Zmuszałeś do nagrywania raz w roku płyty, do tras, które odbywały się co roku. Żyliśmy w pędzie... Nie mieliśmy czasu dla rodzin, to wszystko powoli zabijało w nas miłość do muzyki. Zmieniło nas to, a ty masz czelność, aby mówić, że kur-kurwa, zrobiłeś dla nas tyle, co nikt inny by nie zrobił?! Inni byliby lepsi niż ty. Jesteś zwykłym, za-zakłamanym kut-

Wstałem i podszedłem do niego.

— Chodź Hazz, nie płacz przez tego dupka.

— Louis Tomlinson! Proszę o...

— On mówi prawdę — powiedział Niall, który wstał. — Dokończ składanie zeznań, Lou. Ja przejmę Harry'ego.

Z wahaniem zgodziłem się, aby Harry usiadł na ławce w czasie, kiedy opowiadałem wszystko od nowa. Moi przyjaciele, a przede wszystkim Hazz, nie wiedzieli wszystkiego. Ukrywałem przed nimi połowę złych rzeczy, które teraz wyszły na zewnątrz. Mój prawnik też miał takie dowody, że mina obrońców tego kutasa, coraz bardziej wykazywała rozpacz niż szczęście.

To było przesądzone i wcale mnie nie zdziwił wyrok.

One Direction wygrało.