100 Short Stories

42

FEBRUARY 16, 2021

In Their Wedding Day

Nag hahagulgulan ang mga tao habang nasa simbahan, ang iba'y halos mahimatay na sa sobrang pag iyak, hindi dahil masaya sila, kundi dahil malungkot sila.

Kung mayroon lang Guinness World Record ng pinaka malungkot na kasal ang kasalang, Mr. And Mrs. Danao na ata ang mananalo, dahil alam nilang hindi lang ihahatid ng kanyang ama si Mrs. Danao sa altar kundi pati na rin sa kabilang buhay.

December 13, ng madiskubre ng buong pamilya niya na siya'y mayroon cancer, stage 2 palang yun noon kaya't akala nila madadaan lamang sa gamot ngunit hindi ata binigyan ng swerte ang babae para don.

Dahil ng February 14 sa mismong araw ng mga puso idineklara ng doktor na mayroon na lamang siyang ilang araw para mabuhay, na kakagulat, ngunit wala silang magagawa, dahil inilihim niya ang pag lala ng kanyang sakit.

Ngayon, February 16, ng sabihin ng doktor na baka ilang oras na lang ay mamamaalam na ang dalaga na pag desisyunan ng kanyang nobyong, gawin na siyang asawa. Kahit alam niya na, iiwan na siya nito.

Sobrang bilis ng pangyayari at ngayon nasa simbahan na sila, naka higa sa hospital bed si Mrs. Danao, naka tayo naman si Mr. Danao. Mula dito sa may pintuan kitang kita ang lahat ng bisita. Silang dalawa lang ata ang hindi umiiyak dahil pati ang pari at mga tao ng simbahan ay na luluha.

Mali ako, tatlo pala, si Mr. and Mrs. Danao, at ako, ang babaeng naka tayo sa may pintuan habang pinag mamasdan ang lalaking, pinaka mamahal niyang ikasal sa malapit niya ng mamatay na bestfriend, sa totoo lang mas na sasaktan ako sa kadahilanang mawawala na siya, ok lang naman kahit kunin niya yung nobyo ko, basta mabuhay naman sana siya.

"Mr. Danao, will you take, Ms. Yalena as you're lawful wife?"
"Yes, I will always do."

Pano kaya pag hindi Yalena ang pangalan na binanggit ni Father, pano pag pangalan ko, Tracy, mag I do ka parin kaya.

"Ms. Yalena, will you take, Mr. Danao as your lawful husband?"
"Y-yes, I do."

I will always be happy, whenever your happy Yal, I love you, alam kong masaya kang mawawala, kahit yun na lang ang magagawa ko para mapasaya ka.

"Till, death do as part." they said while looking into each other. Mas lumakas ang hagulgulan ng mga tao ng ipikit na ni Yalena ang kanyang mga mata.

"Now, your free, fly high, my beautiful butterfly."

Bulong ko bago umalis sa simabahan, ayokong, ayoko silang makitang na sasaktan, kasi para sakin, masaya ako, hindi dahil wala na kong kaagaw, kundi dahil, hindi na siya mag hihirap, isa ako sa mga saksi ng pag hihirap niya, dahil ako ang pinaka unang pinag sabihan niya na malala na ang sakit niya.

Ako din yung unang nilapitan ng magulang niya, ako yung pinaki usapan nilang lumayo na, sa boyfriend ko, na kakatawa pero, wala akong magagawa, mahal ko silang dalawa, pero mas mahal ko si Yalena. Alam kong kailangan niya ng tulong ko, kaya basta kaya ko, gagawin ko, kahit ikakasakit ko pa yan.

"Mr. Tres Danao, tigilan mo na nga yang pag inom mo, sa tingin mo matutuwa si Yalena jan, psh." sabi ko sabay upo sa tabi niya at inagaw yung bote ng soju.

"Bat ang daya niya, kung kelan pede na, kung kelan wala ng sumisingit, saka pa siya na wala. Kung kelan wala ka na." yeah, it hurts, but, I'm already use to it, ilang beses ko na ba siyang piantahan pero ang na tatanggap ko, mura, galit, at paninisi.

"Tangina mo kasi eh, epal ka."

"Bat ba kasi dumating ka pa?! Nag kagulo tuloy kami!"

"Alam mo siguro kung wala ka lang naging masaya kami."

At marami pang masasakit na salita, pero tinanggap ko yun.

"Hello tita?"
"Tracy, y-yung anak ko."

"Tita? Ano pong nangyari kay Tres?" mama ni Tres toh ah.

"S-sinundan niya na si Yalena." at humagulgol siya, na bitawan ko yung telepono ko at na luluhang tumitig sa padilim ng langit.

"Magiging masaya na sila don, sa taas."

(YUNG NAG KWEKWENTO PO JAN OR YUNG MAY POV PO NETO IS YUNG NASA PICTURE NA NASA PINTO YUNG KULAY BLUE PO YUNG DAMIT HEKHEK)

/////WORK OF FICTION/////
/////PHOTO NOT MINE/////