Tek Bölümlük Korku

Sonunda geldin

Evimizdeki badana sebebiyle annem aynı apartmanda bir komşuda kalacakken bir hafta teyzemde kalacaktıkim. Onu arayarak okul çıkışı geleceğimi söyledim. "Bana gel bekliyorum" şeklinde cevap verdi.

Okul çıkışında eve ancak yürüyerek dönebiliyordum. Bunun için de bir mezarlıktan geçmem gerekiyordu. Adı bile tek başına ürkütücü olduğu için yere bakarak geçmek zorunda hissediyordum kendimi.

Sanki bir şey görecekmiş gibi hissediyordum. Akşam eve gider gitmez okula başka hangi yollar ile gidebileceğimi sordum. Daha uzun yollardan gitmeye razıydım. Ama mezarlıktan geçmek istemiyordum.

Teyzem bu lafıma karşı güldü. Orada bir mezarlık olmadığını söyledi. Bu konuda ısrarcıydım çünkü mezarlık olduğunu biliyordum. Hayal görmüş olduğumu mu söylüyordu?

Bir süre karşı çıksam da ona hak vermeye karar verdim. Yıllardır burada yaşayan oydu, bir mezarlık yok dediyse yanılmıyor olmalıydı. Ertesi günü yeniden aynı yola girdim.

Karşıma bir mezarlık çıktı. Teyzem yanılmış mıydı yoksa hayal mi görüyordum? Telefonumu çıkararak annemi aradım. Teyzem bu konuda yanılıyor olmalıydı.

Annemin sesi çok tuhaf geliyordu, titriyordu. Ona iyi olup olmadığını sordum. Tüm gece teyzemin başında olduğunu bir kaza geçirdiğini anlattı. Ona gece teyzemde kaldığımı söyledim.

Hemen mezarlığa girmemi ve asla o eve dönmememi söyledi. Gelip mezarlığın çıkışında beni alacaktı. Başta korktuğum bu mezarlığa şimdi beni koruyacağına inanarak girdim.

Çıkışa yaklaşmıştım ki annem aradı. Gelmiş olmalıydı. Telefonunu açarak dediği yere yakın olduğumu söyledim. Tepkisi korkmuş gibiydi. Mezarlıkta mısın diye sordu.

Beni buraya çağıran kişinin kendisi olduğunu söylesem de şiddetle oradan ayrılmamı söylüyordu. Ne yapacağımı bilemedim. Kime inansam bilmiyordum.

En sonunda koşmaya başladım. Bir el bileğimi tutup da yere düşene kadar koştum. Bir mezar taşının önünde duruyordum. Üzerinde teyzemin adı vardı. Ve bir de yazı.

"Sonunda geldin"