Louis:
'Als je dat wilt natuurlijk. Ik bedoel lopen op schaatsen met blaren lijkt me ook niet fijn.' Ja natuurlijk wil ik dat knappe jongen.
'Oh, ja hoor geen probleem.' Lach ik nerveus.
Hij glimlacht en ik merk dat ik bloos.
Ik haat het als ik bloos.
Voor ik het weet tilt hij me op in bruidsstijl.
'Zo licht als een veertje.' Mompelt hij.
'Waar moet je heen?' Ik geef hem het adres en hij loopt er heen.
Dit is oprecht het randomste dat ik ooit in mijn hele leven heb meegemaakt.
Maar erg vind ik het niet.
Hij ruikt lekker, echt heel lekker.
Waarom ik zo over hem denk weet ik niet maar ik vind het totaal niet erg om in zijn armen te liggen.
'Lig je lekker.'
'Ja hoor.' Hij grinnikt en loopt verder.
Opeens begint hij te rennen ik gil en grijpt zijn nek vast.
'Aahhhhh, niet zo snel!' Na een tijdje stopt hij en grijnst hij naar me.
'Waarom deed je dat nou?' Vraag ik de jongen wijst naar mijn haar.
'Wat?!'
'Het zit alle kanten op.' Lacht hij.
'Dan moet jij het even goed doen het is jou schuld.' Zeg ik en om zijn lach te onderdrukken bijt hij op zijn lip.
Langzaam gaat zijn ene hand naar mijn haar en houd hij me met de andere nog stevig vast.
Hij laat zijn haar er doorheen woelen. Niet stoppen...
_
