Είσαι απέναντι, στο παγκάκι του προαύλιου που καθομασταν συνήθως.
Μα τώρα δεν είμαι εγώ δίπλα σου, μα μια άλλη. Τώρα αυτής πειράζεις τα μαλλιά, με τα δικά της αστεία γελάς.
Δάκρυα απειλούν να βγουν από τα μάτια μου. Αυτό το θέαμα μου σκοτώνει αργα, αργά την καρδιά.
Εδώ και ένα μήνα σε βλέπω με αυτή την ξανθιά που πάντα με έκανε ανασφαλή ακόμα και όταν τα είχαμε.
<<Στέλιο κόψε>> λέω γελώντας και του κοπανάω τα χέρια που τραβούν τα μαλλιά. <<Ποναει σταματά>> παίρνω ένα κουταβισιο βλέμμα και τωρα είναι σειρά του να γελάσει.
<<Έλα ρε χαζούλα μου σε πειράζω>> με βάζει στην αγκαλιά του και με φιλάει πεταχτά στο στόμα.
Μυρίζω το άρωμα του και κλείνω λιγάκι τα μάτια μου. Όταν τα ξανά ανοίγω βλέπω την Χριστοφορια το πιο δημοφιλές κορίτσι να μας κοίτα με μίσος.
Απο πάντα ήθελε τον Στέλιο αυτη, αλλά αυτος διάλεξε εμένα και ας είναι αυτη μια ξανθιά κουκλαρα, νιώθω τόσο λίγη μπροστά της.
<<Το ξερεις πόσο σε αγαπω; >> του ψιθυριζω.
<<Το ξέρω και εγώ σε αγαπώ, τι έπαθες; >> με αναγκάζει να τον κοιτάξω στα μάτια.
Μπορεί να είναι κάστανα αλλά μου έχουν κάνει την μεγαλύτερη ζημιά.
<<Πάλι μας κοιτάει>> του λέω με νοημα και καταλαβαίνει άμεσως, σφιγγονται οι μύες του και γυρνάει το κεφάλι μου νευριασμενος προς το μέρος της.
<<Εγώ εσένα θέλω, οι άλλες δεν μου λένε κάτι>> μου λέει και με φιλάει για εκατοστή φορά σήμερα.
Ναι δεν σου λένε κάτι οι άλλες Στέλιο. Γελάω που τον πίστεψα τότε. Είμαι τόσο πληγωμένη, τα ουρλιαχτά μου προσπαθούν να βρουν διαφυγή.
Πως μπόρεσε να μας ξεχάσει τόσο εύκολα;
Εγώ του εδώσα τα πάντα και αυτός τίποτα. Σηκώνομαι πανω και αρχίζω να τρέχω μακριά, προς τις τουαλέτες για την ακρίβεια πριν ξεσπάσω σε κλάματα στην μεση του προαύλιου.
Δεν ήθελα να καταλήξουμε ετσι, είχα αλλά σχέδια για εμάς.
Πως μπόρεσε όλο τόσο γρήγορα να τα απαρνηθεί;
Νόμιζα...πως στα αληθεία με αγαπούσε. Ότι λέξη έβγαινε απο τα χείλια του την πίστευα. Δεν έπρεπε, ήταν μεγάλη βλακεια. Τώρα είμαι πάλι μονη μου, άλλος ένας άνθρωπος που με πληγωσε ανεπανόρθωτα.
