Κάθομαι και κοιτάω σαν χαμένη τον πίνακα. Η καθηγήτρια της φυσικής προσπαθεί να μας εξηγήσει τις δυνάμεις, αλλά εγώ δεν μπορώ να συγκεντρώθω καθόλου.
Θα το κανω για τελευταία φορά, το υπόσχομαι λέω στον εαυτό μου. Γυρνάω να κοιτάξω προς τα πίσω που κάθεται αυτός, μιλάει ψίθυριστα με τον κολλητό του που κάθονται στο ίδιο θρανίο.
Είναι πολύ όμορφος...
Σηκώνει το κεφάλι του και τα βλέμματα μας συναντιούνται. Κοιταζομαστε βαθιά στα μάτια για μερικά λεπτά, γρήγορα ξανά γυρνάω μπροστά ντροπιασμενη που με έπιασε να τον κοίταω.
Γιατι είμαι τόσο ηλιθια;
[...]
<<Τι θες γιαγιά; >> λέω και μπαίνει στο δωμάτιο μου. Οι γονείς μου έχουν πάει για δουλειά στην Γερμανία, εγώ σαφώς και δεν δέχτηκα να πάω μαζί τους και έμεινα πίσω στην Ελλάδα μαζί με την γιαγιά μου.
<<Ήρθε η φίλη σου>> μου λέει και δυσανασχετω. Δεν έχω καμία όρεξη.
<<Πες της να έρθει>> ξαπλώνω με φορά στο κρεβάτι μου και μετά απο ένα λεπτό μπαίνει η Μαρία.
<<Πως είσαι; >> με ρωταει και κάθεται δίπλα μου.
<<Τα ίδια>>
<<Δέσποινα πρέπει να το ξεπερασεις>> κάνει χιλιοστή προσπάθεια να μου τον βγάλει από το μυαλό.
<<Δεν θελω, φοβάμαι πολύ>> ξεσπάω με την μια στα κλάματα.
<<Σε έχει κάνει χαλια, δεν τρως, δεν βγαίνεις, δεν διαβάζεις πως θα γράψεις πανελλήνιες σε λίγους μήνες;>> φωνάζει αγανακτισμένη.
<<Δεν με ενδιαφέρει τιποτα>> της λέω την αλήθεια, εγώ μόνο αυτόν θέλω. Αλλιώς τίποτα δεν έχει νόημα.
<<Κάνεις κακό στο εαυτό σου δεν το βλέπεις; >>
<<Τον αγαπαω>> έχει βαρεθεί όλη μέρα να της μιλάω για αυτόν και να της λέω πόσο μου λείπει. Σκούπιζω τα δάκρυα μου.
<<Ξέρεις κάτι όλη μέρα κλαιγεσαι, εσύ λες πως τον αγαπάς και αυτός σε έχει παρατήσει για άλλη, δεν πρόκειται να τα ξανά βρειτε ποτέ, όταν συνέλθεις πάρε με τηλέφωνο μέχρι τότε φεύγω μείνε μόνη σου με την θλίψη σου>> λέει γεμάτη κακια παίρνει την τσάντα της που έχει ακουμπισμένη στο στρώμα και φεύγει.
Τελικά και αυτή αποδείχτηκε τοξική, αν ήταν πραγματικη μου φίλη θα με βοηθούσε. Αλλά έφυγε και αυτή.
Τους έχω βαρεθεί όλους πλέον.
Ναιπ έδωσα το όνομα μου στην πρωταγωνιστρια...
