Νόμιζα ότι μπορούσα να σε κυνηγήσω σε μια κρύα νύχτα.
Πέρασαν τα χρόνια σαν νερό για το τι αισθάνομαι για εσένα.
Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου, προσπαθώ να καταλάβω που είμαι όλα είναι άσπρα εδώ. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τον Στέλιο να καθεται σε μια καρέκλα.
<<ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΏ ΕΣΎ, ΠΟΥ ΕΊΜΑΙ;>> ούρλιαζω ταραγμένη.
<<Κανε ησυχία>> μου λέει ψίθυριστα και σηκώνεται πάνω <<Λιποθύμησες και σε φέραμε στο νοσοκομείο>> αρχίζω να τα θυμάμαι όλα, κοιτάω τον ορο που μου έχουν περασμένο στο χέρι.
<<Ευχαριστώ>> λέω γιατί αυτός με έφερε εδώ.
<<Δέσποινα>> έρχεται το κοντά μου φαίνεται χλωμός.
<<Τι έγινε τι μου κρύβεις;>> τον καταλαβαίνω από χιλιόμετρα μακριά πως θέλει κάτι να μου πει.
<<Ο γιατρός οταν ήρθε πριν λιγη ώρα μου είπε... ότι δηλαδή...>> είναι αμηχανος παίζει με τα μαλλιά του.
<<Πες μου>> απαιτώ.
<<Είσαι έγκυος στο παιδί μας>> τελικά μου λέει και αισθάνομαι ότι ο κόσμος γύρω μου καταστρέφετε.
<<Πλάκα κάνεις;>> είμαστε μόνο δεκαεφτά πως θα καταφέρουμε να μεγαλώσουμε μια ψυχή.
<<Οχι, θα το ρίξεις;>> τώρα κοιτάει το παράθυρο, έξω την θέα δεν περίμενα να μου κάνει αυτή την ερώτηση.
<<Βεβαίως και οχι>>αρνουμαι αμέσως και τωρα είναι η σειρά του να σοκαριστεί.
<<Τι; δεν γίνεται αυτο, εγώ δεν θέλω να μεγάλωσω κανένα παιδί, έχω προχωρήσει την ζωή μου με την Χριστοφορια και ξέχασες έχουμε να πάμε σε πανεπιστήμιο>> τα λόγια του είναι σαν μαχαίρια που τρυπουν την καρδιά μου.
Εχω προχωρήσει την ζωή μου με την Χριστοφορια...
<<Δεν σε ανάγκασε κανένας το μεγαλώσεις αμα θέλεις φύγε, τόσο πολύ με μισείς που θέλεις να ρίξω τον καρπό του έρωτα μας; >> ακουμπάω τα χέρια μου στην κοιλιά μου, για άλλη μια φορά δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου.
Εχω παιδί, θα γίνω μητέρα...
<<Δεν σε μισώ, απλώς μου ήρθε ξαφνικό και πιστεύω πως η καλύτερη λύση είναι η έκτρωση και ο έρωτας μας τελείωσε>> πως μπορεί να πιστεύει κάτι τέτοιο, αυτός δεν είναι ο Στέλιος μου δεν τον αναγνωρίζω πλέον.
<<ΔΕΝ ΤΟ ΡΙΧΝΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΑΣ>>ούρλιαζω σαν σειρήνα και κάνει μερικά βήματα πίσω.
<Θα το μετανιώσεις αυτό θα χαλάσεις την ζωη σου>> προσπαθεί να με λογικεψει.
<<Δεν εχω να μετανιώσω τίποτα, η ζωή μου καταστράφηκε από τότε που με παράτησες>> του λέω την αληθεια και σκύβει το κεφάλι.
<<Το ξέρω πως φερθηκα σαν μαλακάς>> λέει.
<<Σε νοιάζει πως μου φέρθηκες; >> ρωτάω και μια ελπίδα φωλιαζει βαθιά μέσα μου.
<<Όσο να ναι με νοιάζει ήσουν...τελος πάντων, πρέπει να φύγω θα με περίμενει η Χριστοφορια δεν της άρεσε που εμένα εδώ>> λέω και ξανά βυθιζόμαι στην δυστυχία μου.
<<Ξανά σκέψου αυτό με το παιδι, αλλιώς πρέπει να σου αλλάξω την γνώμη με αλλους τρόπους>> τον ακούω να λέει πριν κλείσει την πόρτα πίσω του.
Πάλι με άφησε...
[...]
Αργα το απόγευμα επιτέλους με αφήνουν να φυγω από το νοσοκομείο. Χτυπάω τέρμα εξαντλημένη το κουδούνι του σπιτιού μου.
<<Δέσποινα που ήσουν τόσες ώρες;>>λέει ανήσυχη η γιαγιά μου όταν ανοίγει την πόρτα.
<<Στο νοσοκομείο, γιαγιά είμαι έγκυος>> λέω κλαίγοντας, δεν μπορώ να της το κρατήσω κρυφό.
<<Ποιος είναι ο πατέρας; >>
<<Ο Στέλιος>> λέω και μένει σιωπηλή γιατί ξέρει τα πάντα ότι με παράτησε.
<<Το ξέρει; >>
<<Ναι και αντί να χαρεί μου είπε να το ρίξω το καταλαβαίνεις; >> κοπανιεμαι μέσα στην αγκαλιά.
<<Εσύ θα κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, αν θέλεις να το κρατήσεις θα το κρατήσεις και αυτός να πάει στον διαολο>> κουνάω καταφατικά χαμογελαστή το κεφάλι μου, η γιαγιά μου πάντα με στηρίζει.
<<Σε παρακαλώ μην το πεις ακόμα στον μπαμπά και την μαμά>> αυτοι αν το μάθουν θα θυμωσουν που αντί να ασχολούμαι με το διάβασμα μου έμεινα και έγκυος.
<<Ναι μην ανησυχείς θα είναι το μυστικό μας>> μου απαντάει και ανακουφιζομαι.
