Κάποτε ήμουν πολύ ευτυχισμένη, νόμιζα πως είχα τα πάντα.
Και ότι κανένας δεν θα μπορούσε να μου το χαλάσει.
Ξαπλωνα πανω στο στερνό σου και άκουγα τους χτύπους της καρδιάς σου.
Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά μόνο εσένα.
Είχα εμμονή μαζί σου, σε λατρεύα, σε είχα σαν Θεό μου.
Κάθε κουβέντα μας έχτιζε μια μοναδική στιγμή.
Σου μίλαγα για ώρες σου ανοίχτηκα όσο σε κανέναν άλλον.
Μαζί σου είχαν μπει σε σίγαση οι αδυναμίες μου.
Ένιωθα ανίκητη, τίποτα δεν με άγγιζε.
Χαμογελούσες
Ημουν και εγώ χαρούμενη
Εκλαιγες
Έκλαιγα και εγώ μαζί σου
Ειχα ξεχάσει εμενα, τους στόχους μου, την λογική μου, όλα.
Νόμιζα ότι ζούσα στο ίδιο σώμα με εσένα.
Με ταΐζες έρωτα, πάθος.
Που να ήξερα πως η αγάπη σου ήταν τοξική και ότι θα με κατέστρεφες...
Ήθελα να είμαι μαζί σου, δεν σου ζητήσα ποτέ κάτι παράπανω.
Μονο να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, να μυριζουμε τις ίδιες μυρωδιές, να βλέπουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Και το δέρμα σου να ακουμπάει το δικό μου.
Μα δεν σου ήμουν αρκετή από τι φαίνεται αλλιώς δεν θα με χωρίζες.
Δεν θα ήμουν μόνη, δεν θα έκλαιγα, δεν θα ούρλιαζα ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους.
Τι σου έκανα γαμωτο;
Γιατι μου φέρθηκες τόσο σκάρτα.
Και εγω γιατί σε θέλω ακομα;
Έπρεπε να σε έχω μισήσει, να σε βλέπω και να αηδιάζω.
Εγώ όμως νιώθω τόσο ολοκληρωμένη κοντά σου και ας με έδιωξες από την ζωη σου.
Θα ξαναγύρνα σε εσένα...
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μου λάθος.
