Μετά από πέντε χρόνια
<<Στέλιο έλα αγάπη μου θα άργησουμε>> φωνάζω και κοιταζομαι στον καθρέπτη για μια τελευταία φορά. Έχω τρομερός άγχος για την πρώτη μου μέρα στην δουλειά.
<<Τώρα μαμα έρχομαι>> λέει ο πενταχρονος γιος μου και εμφανίζεται με υπέρμετρη χαρά μπροστά μου με στραβό κουμπωμένο μπουφάν.
<<Αχχ δεν το έβαλες καλά>> παρατηρώ και κάθομαι στα γόνατα για να του το φτιάξω
<<Σου αρέσει η Ελλάδα, η πατρίδα της μαμάς σου; >> τον ρωτάω με αγωνία. Μπορεί να είναι μικρούλης αλλά θα κουράστηκε σίγουρα με όλα αυτά. Ταξίδι, μετακόμιση σε άλλο σπίτι, αλλαγή νηπιαγωγείου, εχασε τους φίλους του το αντράκι μου.
<<Είναι πολύ ωραία >> λέει με την παιδίκη φωνούλα του και τον αγκαλιάζω ανακουφισμενη. Καλά έκανα και έφυγα πριν πέντε χρόνια σαν κυνηγημένη αλλιώς τώρα μπορεί να μην τον είχα. Είναι ο θησαυρός μου ότι σημαντικότερο εχω σε αυτή την ζωή.
<<Ο μπαμπας που είναι; >> ρωτάει ο Στέλιος και κοιτάει γύρω γύρω.
<<Θα έρθει σε πεντε λεπτά να μας πάρει για αυτό βαλε τα παπούτσακια σου>> του λέω και αυτός τρέχει να τα βάλει.
[...]
Στην είσοδο της πολυκατοικίας μας περιμένει ένα αμάξι.
<<Μπαμπά>> τσιριζει ο Στέλιος και πηδαει πάνω στην αγκαλιά του άνδρα που καθεται στο πεζόδρομιο.
<<Γεια σου Νίκο>> τον χαιρετώ και με φιλάει στα χείλη, ανταποδίδω. Σίγουρα θα έχετε μπερδευτεί αλλά τον Νίκο τον γνώρισα πριν τρία χρόνια στην Γερμανία από τοτε έχουμε σχέση, έχει δεχτεί να προσέχει τον Στέλιο και να είναι σαν πατέρας του.
Αν και έχω πει ένα μικρό ψέματακι ότι ο πραγματικός πατέρας του παιδιού έχει πεθάνει και ότι για αυτό ονόμασα έτσι τον μικρό, όχι επειδή δεν μπορώ να τον ξεχάσω.
Ο γιος μας έχει τα μάτια του...
Κάστανα σκούρα...
Δεν πήρε τα δικά μου τα γαλαζοπρασινα. Το DNA προτίμησε να με βασανίσει. Του μοιάζει σε υπερβολικό βαθμό και αυτό με πληγώνει μερικές φορές γιατί μου έρχονται όλες οι στιγμές μας σαν ταινία από μπροστα μου.
<<Που να σας πάω; >> ρωτάει ο Νίκος όταν μπαίνουμε όλη στο αμάξι.
<<Τον Στέλιο στην γιαγιά του και εμενα στο εστιατόριο>> του λέω και με κοιτάει χαμογελαστός.
<<Χαίρομαι πολύ που έπιασες μια δουλειά που σου αρέσει>> μου λέει με ειλικρίνεια και μου χαϊδεύει το χέρι.
<<Και εγώ μαμά>> πετάγεται ο μικρός και με φιλάει πεταχτά στο μάγουλο. Γελάω είναι οι δύο άντρες που μου έχουν πιο μεγάλο σεβασμό από οποιονδήποτε.
Ακόμα και απο αυτόν που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου... και ας με έχει ξεχάσει προφανώς...
