Έχω να πατήσω στο σχολείο καμία εβδομάδα, αλλά η γιαγιά μου με ανάγκασε να πάω σήμερα για να μην κάνω πολλές απουσίες.
Μπαινω μέσα στο προαύλιο και το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Στέλιο. Με κοιτάει ήδη, μετά αυτά που μάθαμε και με το γεγονός ότι δεν ερχόμουν λογικό να με έχει καρφώσει με το βλέμμα του.
Σκύβω το κεφάλι και αυθόρμητα πιάνω την κοιλιά μου, τον ξανά κοιτάω με αυτή την κίνηση μου σφίγγει το σαγόνι του. Τρέχω σχεδόν προς το εσωτερικό του σχολείου. Είμαι τόσο ευάλωτη δεν έπρεπε να έρθω.
<<Θες να σου βάλω κρέας αγόρι μου;>> ρωτάει η γιαγιά τον Στέλιο.
<<Όχι εχω φάει αρκετό ευχαριστώ>> της λέει ευγενικά και του χαμογελώ, πολύ χαίρομαι που δέχτηκε να έρθει να γνωρίσει την γιαγια μου.
<<Αν αυτό είναι το αρκετό σου
βλέπω ο αέρας να σε παίρνει καμία μέρα>>τον πειράζει και γελάμε.
<<Όχι στα αλήθεια χόρτασα κυρία Μαγδαληνή>> της λέει και γυρνάει να με κοιτάξει, φαίνεται χαρούμενος.
<<Εντάξει τότε, αλλά μην με λες κυρία γιατί θα θυμωσω>> του λέει καλοσυνατα και αρχίζει να μαζεύει τα πιάτα.
<<Εμείς γιαγιά θα βγούμε μια βόλτα θα ξανά έρθω σε καμία ώρα>> λέω και σηκώνομαι με τον Στέλιο για να φύγουμε.
<<Αχχχ νεολαία, παλιά με τον πάππου έτσι κάναμε, με άφησε όμως>> αναπολεί τα παλιά και την φιλαω πεταχτά στο μάγουλο για να μην στεναχωριέται.
[...]
<<Σε συμπαθησε η γιαγια μου>> του λέω την αλήθεια. Τα χέρια μας είναι ενωμένα και περπατάμε προς το πάρκακι της γειτονιάς.
<<Χαιρομαι μωρό μου αυτό ήθελα>> λέει και με αγκαλιάζει από τους ώμους.
<<Δεν ήταν ανάγκη να έρθεις σήμερα θα μπορούσες να αρνηθείς>>
<<Τίποτα δεν αρνούμαι σε ότι έχει σχέση με εσένα>> του χαμογελάω, είναι πολύ γλυκός.
Ανακατεύεται το στομάχι μου, νιώθω οι δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Σηκώνω το χέρι μου.
<<Τι θέλεις Δέσποινα; >> μου λέει η καθηγήτρια της λογοτεχνίας που κάθεται στην έδρα.
<<Μπορώ να πάω τουαλέτα είναι επείγον>> βλεπει το ζορισμένο μου ύφος και κουνάει καταφατικά το κεφάλι.
Σε ένα λεπτο είμαι μπροστά από την λεκάνη και τα βγάζω όλα. Δεν μπορώ άλλο ότι έφαγα καταλήγει εδώ πέρα. Βγαίνω από την τουαλέτα και ένα χέρι με τραβάει
<<Και τωρα οι δύο μας>> βρίσκεται ο Στέλιος μπροστά μου, πάω να φύγω αλλά με τραβάει προς μια τουαλέτα και μας κλειδώνει μέσα.
<<Τι πας να κάνεις; >>ρωτάω τρομαγμένη.
<<Το σωστό, συγγνώμη αλλά δεν πρόκειται να καταστρέψω την ζωή μου>> λέει και μου ρίχνει μια γροθιά στο στομάχι. Τσιριζω αλλά βάζει το χέρι του στο στόμα μου για να με εμποδίσει να ακούστω.
Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου τον ικετεύω να μην συνεχίσει. Μου ξανά ρίχνει.
Πονάω...
Με βάζει στην αγκαλιά του
<<Σςςςςς μωρό μου ησύχασε, το εκανα για το καλό μας>> μου ψιθυρίζει, πλανταζω στο κλάμα, δεν μπορώ να αντιδράσω νιώθω σφαχτες στο στομάχι με αφήνει ήσυχα ήσυχα στο πάτωμα.
Αυτός φεύγει και μένω μόνη μου ανήμπορη να σηκωθώ. Σέρνομαι στο πάτωμα και ανοίγω με δυσκολία την πόρτα τα δάχτυλα μου γλιστράνε από τον ιδρώτα στο πόμολο. Θέλω να βγω στον διάδρομο, το πάτωμα είναι κρύο και κάνει μεγαλύτερο τον πόνο μου.
Μετά από γιγάντιες προσπαθείες είμαι ξαπλωμένη στο διάδρομο του σχολείου. Το κουδούνι ακούγεται δυνατό στα αυτιά μου. Πολλοί μαθητές βγαίνουν από τα τμήματα και σοκαρισμένοι με βλέπουν στο πάτωμα λιποθυμη.
<<Κάποιος να κάλεσει το νοσοκομείο>> φωνάζει ένας.
Αν το μωρό μου πάθει τίποτα θα τον σκοτωσω...
