Ο έρωτας είναι ένας μύθος.
Ο έρωτας μεταμορφώνει.
Ο έρωτας είναι ζήτημα χημείας.
Ο έρωτας είναι ένας μικρός φτερωτός θεός, που αν σε βάλει στο μάτι, σου στέλνει ίσια στην καρδιά ένα βέλος και στην ηρεμία σου βάζει τέλος.
Με φιλάει τρυφερά στα χείλη μετα από πέντε χρόνια το ξανά κάνει. Και αισθάνομαι πάλι τις πεταλούδες στο στομάχι σαν να ζω πάλι το ίδιο συναίσθημα. Αυτό που ένιωθα όταν ήμουν δεκαεφτά.
Ξαπλωνουμε μαλακά στο κρεβάτι αυτός είναι από πάνω μου. Βγάζει με ένταση την μπλούζα του, είναι πιο μυώδης ποια και οι κοιλιακοι του είναι εμφανής.
Τι πάτε να κάνετε;
Ουρλιάζει η λογική μου.
Ερωτα...οταν έφυγε η Λίζα αυτό μου είπε πριν έρθουμε εδώ πάνω.
<<Ερωτα και θα σου πάρω όλο τον πόνο που βίωσες>> ψιθύρισε στο αυτι μου.
Για τελευταία φορά θα τον νιώσω μέσα μου, δικό μου.
Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και αυτό με ποναει, με τρελαίνει για την ακρίβεια.
Θα είναι το ένοχο μυστικός μας...
Ο απαγορευμένος καρπός που μόλις δαγκωσαμε.
Η Σεμέλη ήταν η πιο άτυχη ερωμένη του Δία. Η όμορφη καλλονή πόθουσε ακόρεστα τον Δία και εκείνος το ίδιο
Οι δύο τους είχαν φτασει σε σημείο να αψηφούν την θέα Ήρα που δεν ήξερε ότι κάθε βράδυ την ώρα που κοιμόταν αυτός έπαιρνε το χρυσό του άρμα και πήγαινε να βρει την θνητή.
Μου βγάζει και την δική μου μπλούζα και ξανά επιτίθεται στα χείλη μου.
Η Σεμέλη με τον καιρό διψουσε για εξουσία και ηθελε όλη την προσοχή του Δία πάνω της. Έμεινε έγκυος στο παιδί του στην προσπάθεια του να την αγαπήσει.
Που να ήξεραν ότι στο σαλόνι χτυπάει το κινητό του Στέλιου, είναι η Λίζα που του γράφει καληνύχτα και πόσο τον αγαπάει.
Καποια μέρα λοιπόν τον ικετεψε να της εμφανιστεί με την κανονική του μορφή αυτή που μόνο είχε δει η Ηρα.
Εκεινος θέλοντας να ικανοποιήσει την επιθυμία της πιο ποθητής του ερωμένης εμφανίστηκε με την θεϊκή του μορφή. Το άπλετο φως και ο κεραυνός σκότωσαν την Σεμέλη που κατερεψε.
Είμαστε γυμνοί με φιλάει τρυφερά στον λαιμό. Τον χαϊδεύω παντού για να τον απολαυσω. Όλα μου έχουν λείψει πάνω του.
Θέλω να παγώσει ο χρόνος και να μείνουμε εδώ μαζί.
Μπαίνει μαλακά μέσα μου. Νιώθω να γεμίζει και η καρδιά μου ταυτόχρονα.
<<Μην με αφήσεις>> του ψιθυριζω.
<<Δεν το είχα σκοπό>> βγαίνει και ξανά μπαίνει πιο δυνατά. Τα χέρια μου πιάνουν τους ώμους του και τους πιέζουν.
Η αγάπη μου φτάνει και για τους δύο μας. Το σώμα μου είναι ο καμβάς του ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον ζωγραφίσει, να καθορίσει την ζωή μου με τα χρωματα του ή να τον κατάστρεψει και να με πετάξει για να άρχισει έναν καινούργιο.
Ριχνω το κεφάλι μου πίσω από την ηδονή.
<<Κοίτα με στα μάτια>> μου λέει και κοιταζομαστε.
Είναι όμορφος...
Πάντα ήταν, έχει κάτι διαβολικό πάνω του. Τα μάτια του είναι σαν παιδιού παιχνιδιάρικα. Δεν θα αλλάζα τίποτα από την ιστορια μας όλα τα άφηνα ετσι όπως είναι.
Και ας τελειώσουμε έτσι.
[...]
<<Σε σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες>> παραδέχεται ο Νίκος και κοιτάει τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρα που παίζουν.
Μου ζήτησε να βρεθούμε..
<<Σε αγαπάω πολύ και εσένα και τον Στέλιο>> λέει. <<Μπορει να έχασα την εμπιστοσύνη μου, αλλά η αγάπη μου μένει ριζωμένη εδώ>> χτυπάει απαλά το σημείο της καρδιάς του.
<<Κάποια στιγμή θα το ξεπερασεις>> εννοώ το μεταξύ μας.
<<Μπαα δεν νομίζω, κρίμα που δεν είμαι πρώτος>> λέει μελαγχολικά.
<<Ναι κρίμα δεν σου άξιζε αυτό>> τα μάτια μου τσούζουν λόγο του φωτεινού ηλίου.
<<Ούτε εσένα, σου αξίζουν περισσότερα από αυτά>> ψιθυρίζει μου. Ενώνει τα μέτωπα μας και τα χείλη μας συναντιουνται και δημιουργούν ένα απαλό φιλί.
<<Συγγνώμη δεν κρατήθηκα>> λέει ένοχα και γελάμε.
<<Δεν πειράζει σε συγχωρώ για τώρα, πρεπει να φύγω αν θες την επόμενη εβδομάδα πάρε με να δεις τον Στέλιο>> του λέω και σηκώνομαι από το παγκάκι που καθόμαστε.
Αρχιζω να προχωράω προς την στάση του λεωφορείου.
Που να ήξερα ότι δεν ήταν τίποτα δεδομένο...
