Bölüm Şarkısı : Cem Adrian -Herkes gider mi?
Ekin 'nin ağazından
Özdem beni deli ediyordu. Düştüğü durum umrunda bile değildi . Hâla o gereksiz babasını savunuyordu. Sinirle odadan çıktım. Hava almam şart olmuştu. Bahçede bir kaç saat zaman geçirdikten sonra eve doğru ilerledim. Babamın suratında sırıtma ifadesiyle merdivenlerden iniyordu.
_ Nerden geliyor bu mutluluk baba
_Küçük karım fazla nazlı ve utangaç
Bir anlık sinirle babamın yakasına dolandım.
_ Ne yaptın ona
_ İlk gecemizle ilgili bilgi verdim
Babamı itip odaya doğru koştum. Tamam doğru o kaltak ablamı kaçırmış olabilir babası ama onun en ufak bir suçu yoktu. Hak etmiyor bu yaşadıklarını. Odaya girdiğimde yerde baygın bir halde yatıyordu. Ve yerde kan izi vardı. Kucakladığım gibi evden çıktım babam ortalıkta yoktu. Onu arka koltuğa yatırdım. Ön tarafa geçip hızlıca hastaneye doğru sürmeye başladım. Bir gözüm ondaydı. Gerçekten aptalım onu yalnız bırakmamalıydım. Hastane gelmiştim. İçeriye bağırıp yardım istedim. Sedye ile yanımdan uzaklaştı. Kayıt işlemlerini halledip doktorun yanına gittim.
_Doktor Bey özdemin durumu nasıl ?
_ Bayılırken kafasını çarpmış. Ama daha hiç birşey belli değil bazı şüpheli durumlar var sonuçlara bakmadan birşey diyemem.
_ Ne gibi şüphe bu
_Beyefendi tam emin değilim ama bayılması normal değil. 10 dakika sonra sonuçlar belli olur.Yanıma uğrarsınız.
_ Anladım çok teşekkürler Doktor Bey
Odasına girdiğimde melek gibi uyuyordu. Ona karşı boş değilim . Sanki o olmassa hayatım bitecek gibi geliyor . Hiç böyle hissetmemiştim. Onu izlemeye başladım. Kapının açılmasıyla irkildim. Bu hemşireydi. Elindeki serumu kontrol edip gitti. Odadan çıkıp doktorun odasına girdim. Doktar elindeki kağıtlara bakmaya devam etti. Gözlüğü çıkarıp bana döndü.
_ Merhaba Ekin Bey bunu nasıl söyleyeceğim bilmiyorum
_Kötü birşey mi oldu
_Ekin Bey samimi olmak gerekirse özdem hanımın durumu hiç iç açıcı değil. Anlamıştım bu bayılmanın normal olmadığını. Özdem Hanım kanser Ekin Bey........
Biranda tüm sesler kesilmişti. Doktorun sadece o endişeli yüzünü ve ağazının oynadığını görüyordum. Duyamıyordum hiçbişeyi sanki kulaklarım duymak istemiyordu. Biranda odadan çıkıp çıkışa doğru koşmaya başladım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum dünya başıma yılmış gibiydi. Yaşadıkları beni zaten mahvediyordu. Bir de hiçbişey yokmuş gibi hastalığı ömrümden çalıyordu. Oturup sakinleşmeye çalıştım. Ama bu mümkün değildi.Hastane geri dönüp özdemin odasına doğru ilerledim. Odaya girdiğimde kendimi tutamayıp ağlamaya başladım. Melek gibiydi. Masum ve aynı zamanda çok yorgun duruyordu. Bildiğim tek şey çok güçlü olması ,kaçıp gitmemesi, direnmesi, mücadele etmesiydi. Artık onu hiç bırakmayacağım. O benim olmalı sadece benim. Babamı bike ezip geçeceğim . Özdemden başka kimse hayatımda olmayacak. Hemen odadan çıkıp gizemi aradım ve çıkar ilişkisini sonlandırdım. Bağırıp ağlama sesini duydum ama umrunda bile değildi şuan sadece aklımda özdemm vardı. Telefonu kapatıp selimi aradım . Selim benim liseden beri en güvendiğim arkadaşımdı. Hep birlikte takılırız.
_ Alo abi
_Selim beni iyi dinle yarın sabah erkenden bizim mekanı kapat be oraya çeki düzen ver Afilli bişeyler yap
_Hayırdır abi
_Özdemi oraya getiricem
_Şimdi anladım o iş bende
_Sana güveniyorum kardeşim
Selimle 3 aydır özdemi takip ediyorduk . O da biliyordu tüm yaşananları. Aklıma birden özdemin ailesi geldi. Sibel teyze kesin deliye dönmüştür. Haber vermeliydim. İlk çalışta açtı.
_ Efendim
Ağlamış bir sesle açtı
_Sibel teyze ben ekin
_ Efendim oğlum
_Endişelenmeyin özdem benim yanımda onunla yolda karşılaştık. Yarın getiricem size
_Oğlum hiç haber vermeden gidilir mi? Çöp atmaya çıkmış gidiş o gidiş
_Özür dilerim ben zorladım merak etmeyin. Telefonun şarjı bittiği için haber verememiş. İletmemi söyledi.
_Peki oğlum onunla evde görüşücez.
_ Tamam sibel teyze iyi geceler
Yarın zor bir gün olacak . Hemen yanına gittim. Hâla uyuyordu. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladı.
