ECHOES OF UNSEEN

CHAPTER 1: First Victim

Chapter 1: First Victim

I'm Maria Nicole Irene Lopez and this is my story. Now I'm on the bus to go to school I'm wearing earphones connected to my phone. Almost 30 mins. from market to school umaga palang o sabihin na nating madaling araw palang lagi na akong tambay dito siguro masasabing Suki na ko.

Yung school namin na Ceston
University afford na kasi nila yung dorm means that sakop nila at nasa kanila ang pangangalaga sa amin. This is a private school kaya bayad na yung pinapasukang dorm all in all isang bayaran nalang tuwing darating ang semester.

Hindi ko naman ginusto na dito pumasok sa Isang malaking university pero dahil gusto ni dad na Dito ako mag-aral pagbibigyan ko si dad. He has always been by my side since then. He just wanted me to have a circle of friends pero I think Malabo na sigurong mangyari iyon.

While I'm listening to music ang mga mata ko unti-unting pumipikit dala na rin siguro ng antok at sa pakikinig ng musika.

"Hey, ate". Someone whispered.

Di ko pinansin baka siguro may nag-uusap lang ng pabulong dahil gusto nila Pero natigilan ako ng may bumulong ulit sa kin na kinagulat ko.

"Hey!, Ate...ate Irene".

Napadilat ako ng mata sabay tanggal ng isang earphone sa tenga ko, I looked around wala namang kakaiba. Tinignan ko Ang mga tao sa palagid ko and there's nothing weird.

"Ate.. I'm here".

Narinig ko nanaman ulit Ang boses na iyon ,tumingin ako sa kanang gilid ko and I found a boy, He's staring at me.

"Ate help me!! Please". Pagmamakaawa nito.

"Sino ka?!". Halos  mapatalon ako sa kinauupuan ko dahil sa gulat. Ngumiti pa ito sa akin.

"S-sino ka?". Tanong ko rito.

"Hala!,sinong kausap niya?".

"Nababaliw na ba siya?".

"Mukhang may tama sa utak?".

Huli na ng mapagtanto ko ang nasa paligid ko. They are all staring at me, thinking like baliw ba ako?But It's normal for me, halos siguro lahat ng tao ganyan kung makatingin sa akin.

Rinig ko rin ang mga bulong bulungan nila which is normal na sa akin, natural na dahil  lagi ko namang naririnig pero para sa kanila it's not. I don't know if they do believe in ghosts and supernaturals. But in my situation, it did.

"Kuya, para po". Sigaw ko. Mabuti na rin sigurong bumaba na ko sa bus na to baka lalo lang silang ma-wirduhan sa ikinikilos ko.

"Pero malayo pa ang school mo?". Sagot ni manong driver.

"Hay naku! Mamang driver pababain niyo na nakakatakot siya". Sabi nung estudyanteng babae.

Di ko naman siya kilala atsaka bakit parang ako ang issue nila? Wala bang lugar na pwedeng isipin na normal lang to'?

"Manong pahinto nalang po dito". Pakiusap ko

"O sigeh saglit lang".

Maya-maya huminto yung bus at dali-dali akong bumaba. Ayaw ko na ring marinig ang mga sasabihin niya nila, nakakapagod na. Ano bang pakialam ni manong wala akong balak pumasok nakakatamad lalo na't wala namang nakakakita non.

"Ate,tulong!".

Napatalon na naman ako sa gulat ng marinig kong muli ang boses na iyon. Kung kanina ay katabi ko siya sa bus ngayon naman nasa tabi ko na siya ngayon.