DÜŞMANLA DANS

Mektup

 Aralık ayının tembel güneşi bir iki günlüğüne de olsa kalın bulutların arasından sızmaya karar vermişti. Gökyüzünde yer yer çatlaklar vardı sanki ve ışık oradan parçalar halinde ısıtmak için hızlıca saldırıyordu toprağa, insanların soluk yüzlerine ve evlerin soğuk, karlı çatılarına. Bazen sabah uyandığı ilk andan günün nasıl olacağını hisseder ya insan, işte öyle bir gündü. Hoş bir duygu vardı sanki havada. Almanlar da neredeyse iki haftaydı bir olay çıkarmamışlardı. Mutlu olmak için insanlar kendilerine izin vermeğe karar vermişlerdi o gün.

Alita sabah uyanıp kahvaltıyı hazırlamış, annesini uyandırmıştı. Kahvaltıdan sonra bir köşeye çekilip kitap okumaya koyulmuştu. Akşam Luc yemeğe gelecekti ve annesi de şimdiden küçük hazırlıklar yapıyordu. Alita kitabını okurken annesine "Anne, daha erken. Saat dokuz henüz. Akşama doğru yaparız yemeği" diyordu. Annesi de "Şimdiden bazı şeyleri hazır edeyim ki sonra bir aksilik çıkar" diyordu. Ara sıra da "Bu gün bir his var içimde, ne olduğunu bilmiyorum ama" diyordu pencereden dışarı bakarak. Kızı da "Çok aydınlık bir gün ya, her yer bembeyaz ve ışıklı, ondandır" diye karşılık veriyordu.

Biraz sonra kapı çaldı ve komşuları yaşlı kadın Richelle teyze geldi. Annesiyle sohbet etmeye başladılar. Mutfak, evin en sıcak yeri olduğu için kış aylarında genelde hep orada oturuyorlardı. Şimdi de Alita mutfaktaki küçük koltukta oturmuş kitabını okuyordu, annesiyle komşu kadınsa masa arkasında çay içiyorlardı. Anlaşılan bu kadının da keyfi yerindeydi bugün. Duyduğu yeni dedikoduları anlatıyordu. Öyle bir kadındı ki Richelle teyze, kasabanın tüm gizlisi saklısı ona sorulurdu. Yalnız yaşıyordu evinde senelerden beri ve can sıkıntısından pencerenin önüne yerleştirmişti koltuğunu, aralıksız kendi sokağını, komşularının ne zaman eve girdiğini, çıktığını, ne yaptıklarını, gelen misafirlerini izliyordu. Sürekli de kasabadaki farklı arkadaşlarının evlerine gider, bilgi alış verişinde bulunurdu. Bu, onun en büyük eğlencesiydi. Şimdi de bazı yeni haberler anlatıyordu.

"Çamaşırcı Felicia'nın kızını da bulmuşlar. Kız bir haftadır ortada yoktu. Meğerse sevgilisiyle kaçmış gitmiş." Yüzünü buruşturdu, "Şimdiki gençlerde de akıl yok ki" dedi şikayet edici bir ses tonuyla. "Ailesi razı değildi bunların evlenmesine. Oğlan serserinin tekiydi." Anlattığı olaylara o kadar kaptırıyordu ki kendini, sanki kendi başından geçmiş hikayelerdi de o duyguları tekrar tazeleniyordu anlattıkça. Kahkaha attı, "Nasıl da kanıtladı ama serseriliğini. Savaşın ortasında kızı alıp başka bir şehre gidilir mi?" dedi. Madam Laurent de dinliyordu ara sıra fikrini belirterek.

"Doğru," dedi Madam Laurent, "başka zaman olsa, gençler, sevmişler, kafalarına esmiş de kaçmışlar derdim ama şimdi durum tehlikeli olabilir."

Yaşlı kadın çayından bir yudum alarak ayıplayıcı bir yüz ifadesi takındı ve sözüne devam etti. "İşin ilginç tarafı da ne biliyor musun? Oğlanın ailesinin haberi varmış."

"Engel olmamışlar mı?"

"Hayır, efendim, engel olmamışlar. Çocuklarının başına gelebilecek tüm o kötü şeyleri göz ardı etmişler. Düşünebiliyor musun?" Kadın heyecanla anlatıyordu. "Ancak bir hafta sonra gidip kızın ağlamaktan bitap düşmüş anne-babasına söylemişler kızlarının nerede olduğunu."

"İyi, en azından kızın iyi olduğunu öğrenmiş zavallıcıklar."

"Tabii canım, neler düşünmüşler, insan aklını kaybeder. Almanların kızı kaçırdığını ya da öldürdüğünü düşünüyorlardı."

Madam Laurent insanların hayatlarını her ayrıntısına kadar konuşup dedikodu yapmayı sevmezdi. Gereksizdi onun için bu. Ama yaşlı komşusuna bir şey de diyemiyordu. Kalbini kırmak istemiyordu. İyi kadındı aslında Richelle teyze, bu konuşmaları da olmasa çok iyi olurdu. Yaşlı kadın evine geldiğinde onu dinlerdi çok haz etmese de. Şimdi de içinden ne zaman konuşmasını bitireceğini düşünerek dinlemeye devam ediyordu. Alita o sırada kitabına gömülmüştü, konuşulanları duymuyordu bile. Bir süre sonra kadın Alita'yı sesledi.