Domek miłości 《ZAKOŃCZONA》

《EPILOG》

DAVID

Wiele szczęśliwych lat później...

— Tato! — piszczy Olivia, niosąc w małej ręce zdjęcie i z trudem wdrapuje się na kanapę, na której siedzi Nick. Siada obok niego wzdychając i kładzie sobie ramkę ze zdjęciem na kolanach. — To jest Adi? — pyta, wpatrując się w ojca dużymi, błękitnymi oczami jak u jej matki.

— Nie, kochanie. To Lila, mama Adi — tłumaczy, przyglądając się zdjęciu i przejeżdża palcem po fotografii czarnej anielicy.

— A wygląda jak Adi — Olivia wzrusza ramionkami, na powrót zeskakując z kanapy i wraca do swojego kącika z zabawkami.

Przyglądam się każdemu z członków mojej rodziny. Miriam, która składa serwetki i równo układa je na stole. Mii, siedzącej na kanapie z wyciągniętymi przed siebie nogami, na których ma położoną poduszkę, a na niej słodko śpiącego Matea. Uśmiecham się, widząc z jaką czułością, gładzi swój wielki brzuszek, gotowa w każdej chwili zaalarmować Nicka, że maluch kopnął. Nick jak to Nick, wciąż ślepo wpatrzony nie tylko w moją córkę, ale również swoje dzieci. Przez okno tarasowe mam doskonały widok na Lucasa i jego żonę, którzy bawią się ze swoją najstarszą siostrzenicą i Adi. Nasze bliźnięta – José i Julieta, właśnie są w drodze powrotnej z Filadelfii, gdzie wspólnie studiują medycynę, chociaż w przyszłości oboje chcą zostać fizjoterapeutami jak ja.

W mojej rodzinie jazda rollercoasterem trwa całe życie. Niektórych chwil ze swojego życia nigdy nie zapomnę, wyryły się w mojej pamięci na dobre i mam nadzieję, że zostaną ze mną aż do końca moich dni. Jak dziś pamiętam dzień, kiedy poznałem Miriam, każdy dzień spędzony z nią był i jest wyjątkowy. Nigdy nie zapomnę dnia, w którym zaadoptowaliśmy Mię, kiedy dowiedzieliśmy się o tym, że moja żona jest w ciąży z Lucasem, później bliźniakami. Wydawało się nam, że spokój i harmonia nigdy już nas nie opuszczą i nagle Mia kilka miesięcy przed swoimi osiemnastymi urodzinami, informuje nas wraz z Nickiem, że wkrótce zostaniemy dziadkami. Brakowało mi słów, ale teraz nie wyobrażam sobie by wszystko miało inaczej wyglądać. Mia powiększa swoją rodzinę w zawrotnym tempie, Lucas twierdzi, że on wraz z małżonką chcą jeszcze poczekać z dzieckiem, bo na chwilę obecną oboje nie czują się na tyle dojrzali i odpowiedzialni by je mieć i ja to szanuję w stu procentach. José i Julieta na razie się uczą i nie przedstawiają nam swoich drugich połówek, ale ja jestem gotowy nawet na moment, gdy i oni przyjdą ze zdjęciami USG i poinformują nas, że zostaną rodzicami.

Wstaję z fotela i ruszam do kuchni, by pomóc żonie. Przechodząc koło Mii, przejeżdżam dłonią po jej idealnie ułożonych włosach, na co moja córka jedynie cicho się śmieje. Będąc w kuchni i wystawiając z szafki talerze, słyszę dzwoniący telefon, a następnie krzyk Mii i rozkaz w kierunku Nicka, że ma jechać natychmiast do szkoły, bo jedna z ich bliźniaczek, ugryzła swojego kolegę z klasy w uchu. Patrzę na Miriam, która cicho się śmieje i kręci głową, słysząc co wyprawia jej wnuczka. Podchodzę do żony i przytulam ją do siebie, czując jak jej ciało drży od śmiechu. Całuję ją w czoło i policzek, a ona wpatruje się we mnie swoimi szmaragdowymi oczami. Mieliśmy w swoim życiu wiele ciężkich chwil, wiele razy spadaliśmy na samo dno, ale skutkowało to jedynie tym, że za każdym razem odbijaliśmy się od niego jeszcze bardziej i sięgaliśmy szczytów. Nie było kolorowo, nie było idealnie, ale było z nią. Niczego nie zmieniłbym w swoim życiu, bo wszystko co piękne doświadczyłem właśnie dzięki Miriam. Mojej wspaniałej przyjaciółce, powierniczce, kochance i żonie. Mojej pięknej Miriam, która uczyniła mój nieidealny świat idealnym, a domek z kamienia stał się domkiem miłości, której zawsze pragnęliśmy.

KONIEC

W mediach zostawiam Wam kolaż ze zdjęć tego, jak wygląda życie nie tylko Miriam i Davida, ale również Mii i jej rodziny. Powyżej macie piosenkę, na którą trafiłam wczoraj przypadkiem, ale stwierdzam, że pasuje idealnie nie tylko tekstem (tłumaczenia niestety nie ma na Internecie, ale wujek tłumacz Wam pomoże), ale również teledyskiem.