Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın kendisini çıkmazda hissettiği bazı anlar vardır. Çoğunlukla o anlar kendini yalnız hissettiği zamanlara tekabül eder. Yahut kendini o anda yalnız hissetmeseydi, o çıkmazdan kendisine bir el uzatılacağına dair olan inancı, bir nebze umudu olurdu.
Hayatım boyunca Hümeyra abla sayesinde kendimi hiç yalnız hissetmemiştim. Her daim bana kol kanat germiş, anne sevgisini, sıcak bir yuvaya olan hasretimi gidermek için elinden geleni yapmıştı. Kendimi yalnız, kimsesiz hissetmeme asla izin vermemişti. Ya şimdi? Şimdi de aynı şeyi söyleyebilir miydim? Yalnız yahut kimsesiz hissetmediğimi söyleyebilir miydim?
Söyleyemezdim!
Hayatımda ilk kez bir geceliğine eğlenmek, her şeyi unutmak, beynimin içini maraza boğan düşüncelerden kurtulmak istemiştim. Lâkin çok şey istemiştim galiba. Bu geceye dair güzel olan ne varsa kursağımda kalmıştı.
Benim ruhum bir ailenin karşılayabileceği sevginin, şefkatin, merhametin donattığı bir dantel değildi.
Terk etmeye bile tenezzül etmeyen bir babanın, bunca yıl bir kez bile öz kızını arayıp sormayan bir annenin bahşettiği bir hayatı yaşamak zorunda bırakılmıştım. Bu hayat daha karşıma neler çıkaracaktı? Yaşadıklarım beynimi bir inşaat gürültüsü gibi kurcalıyordu.
Bu yaşananlardaki yerimi bile tam bilmezken neden tüm bunlara katlanmak zorundaydım ki? Sebeplerini bilmezken sonuçları beni neden alakadar ediyordu?
Zira yeknesak hayatımla mutluydum ben. Kimseye bir zararım dokunmuyordu. Bir başkasının bana dokunması adil miydi?
Dakikalar önce az daha hiç tanımadığım bir adam tarafından kaçırılıyordum. Peki suçum neydi benim? Bu adama ne yapmıştım da, bunu yaşamak zorunda kalmıştım? Kimin yaptıklarının cezasını ödetmek istemişti bana? Bir kez bile ruhuma sevgisinin dokunmadığı babamın mı yoksa hiç tanımadığım annemin mi?
Şayet kimin olursa olsun ben onların yaptıklarının bedelini ödemek istemiyordum.
Bu hayatta kendisi için her türlü fedakarlığı yapabileceğim tek bir kişi vardı. Zinhar o da Hümeyra abladan başkası değildi.
Zifiri karanlık ıssız sokağı örtbas ediyorken önüne siyah bir set çekilen gözlerimin algıladığı tek şey adeta bir örtü gibi yeryüzü ve gökyüzünü kavuşturan karanlığa aitti.
