2008 İlk Aşk

Hayatın Zor Anları

Kardeşlerimizin kötü günlerinde yanında olmak boynumuzun borcudur KARDEŞ INSANLAR için.O, 1 uzuluyorsa sen 2 uzuluceksin ki onun üzüntüsünün yanında senin sevincin olmasın...

Güzel günler geçiyordu.Artık hayatımda canım kardeşlerimden ayrı kendi kardeşim de doğmuştu.Adı Sudenaz'dı.Hayallerimdeki kardeşim gerçek olmuştu.Canım bir diğer kardeşim Fethi ile bazen tartışırdık ama onu çoğu insandan çok seviyordum.Babası Nihat amca bize bisiklet sürmeyi öğretmişti hem de gece saat 12'de.Bize hediye cipsler alırdı. Süpriz yapardı.Cemil de Fethi'nin kardeşiydi.O da çok tatlıydı.Onunla Fethi ve ben uçak oyunu oynardık zamani geçsin diye. Bir gün annanemgil geldi.Bizde kalıyorlardı.Çok mutlu olmuştum.Beraber şakalasıyorduk.Günlerden bir gün sabahleyin apartmandan bir sürü sesler geliyordu. Okula gidikcektim üst katta Fethi kardeşimin evlerinden geliyordu sesler.Yukarı annemle çıktık ve Fethi'nin annesi Hamide teyzem ağlıyordu. Ne olduğunu anlayamadım hâlâ. Bir de öğrendim ki Nihat Amcam o bizim kahraman süprizci amcamızın öldüğünü öğrendim.Sanki duvarlar üstüme geliyordu. Bir soğuk rüzgârlar esiyordu.Annanem dahil herkes ağlıyordu.Annem okula gitmemi ısrarla söyledi ve zorla okula gönderdi.Nasıl giderdim ki o yolu.Bana 500 m olan o yol kısa mı olurdu artık bu saatten sonra.Bir ömürlük yol gibi geçti okula varmam.Bir sürü düşünceler,üzüntüler,ağlamalar...Hayat bana ölümü ilk defa o zaman yaşatmıştı.Hem de çok derinden.Okula vardığımda sevgili Mualla Hocam hemen bende bir şeyler olduğunu anladı. Kendisi benim annem gibiydi zaten. Olayları anlattım ve herkes yıkıldı.Hele Mualla Hocam inanamadı bile. Kardeşimin yanında olmak lazımdı.Öyle de yapmaya çalıştım zaten ama kısa süre sonra Ankara'ya taşındılar.Evet, bir kardeşim doğmuştu ama diğeri ise ellerimden kayıp gitmişti...