Δεν ξερω ποσα λεπτα εχουν περασει παντως κανεις μας δεν πηρε το θαρρος να κουνηθει,ειμαι στην αγκαλια του απ'την ωρα που εφυγε ο Στρατος...γαμωτο μ'αρεσει αυτο....-τι λες κοπελα μου δεν σου αρεσει,απλα σε <εσωσε> αυτο ειναι ολο!- Νομιζω πρεπει να σηκωθω...δεν θελω ομως,αν δεν θελει να σηκωθω θα με τραβηξει,δεν θα με αφησει να φυγω μακρια του...ετσι;;;...Αφου το πηρα αποφαση βγαινω απο την ζεστη,τρυφερη,γλυκια,στοργικη,ηρ...-κοφτο κοπελα μου!!-...τον βλεπω να κουνιεται τωρα,ωστε ηταν ολα στο μυαλο μου;;...δεν με θελει,οχι δεν με θελει,ουτε και 'γω τον θελω!!
"Εισαι καλυτερα;;" μου λεει..
"Καλα ειμαι" του απανταω αποτομα,καταβαλω μεγαλη προσπαθεια αυτη τη στιγμη για να μην ξεσπασω τα νευρα μου πανω του,αν και νομιζω πως πρεπει γιατι αυτος ευθυνεται γι'αυτο αλλα εχει χαρη που αν δεν ηταν αυτος τωρα θα ημουν μια αναμεσα στις πολλες του Στρατου
"Τι εχεις μωρ-..Ξ-Ξενια" Τι πηγε να πει;;Οχι δεν ειμαι ουτε τρελη ουτε χαζη,μωρο μου πηγε να πει...δεν γινετε θα με τρελανει αυτος ο ανθρωπος...ή εγω ή αυτος,παντως σιγουρα καποιος θα βγει τρελος απ'αυτη την ιστορια...ας παιξουμε λοιπον κ.Μυλωνακη!!
"Τιποτα δεν εχω..." του λεω με σκυμμενο κεφαλι και καπως λυπημενα αλλα και ναζιαρικα ταυτοχρονα...
"Εη τι εγινε;;" πιανει το πιγουνι μου για να σηκωσει το κεφαλι μου και να τον κοιταξω,υπακουω στην κινηση του και συναντω αυτα τα γαλανα ματια,ειπαμε εγω να τον τρελανω οχι αυτος...ομως εχουν κατι το μαγευτικο...
ΟΡΕΣΤΗΣ POV
Με κοιταει με αυτα τα μελι ματακια που ειναι ετοιμα να κλαψουν...δεν μπορω να πιστεψω το οτι ειμαστε τοσο κοντα επιτελους.Μπορω να πω απο τον τροπο που με κοιταζει οτι νιωθει κι αυτη κατι για 'μενα,ισως να μην ειναι τοσο δυνατο οσο αυτο που νιωθω εγω για 'κεινη ομως ειμαι σιγουρος πως αν της φερθω οπως πρεπει θα ειναι σιγουρη γι'αυτο που ισως νιωθει...θελω τοσο πολυ τα χειλη μας να γινουν ενα ομως φοβαμαι την αντιδραση της...αν δεν θελει,αν δεν ειναι ετοιμη,αν-...τι στο καλο...τελικα κανενα απο αυτα τα <αν> δεν ισχυουν,πηρε το θαρρος να με φιλησει πρωτη,οχι οτι δεν θελω αλλα οσο να 'ναι εγω ηθελα να το κανω πρωτος..τελος παντων,ας επικεντρωθω στο φιλι μας,ειναι τοσο ακριβης φιλαει εκει που πρεπει ή μαλλον εκει που θελω οσο θελω...προσπαθω να την ακολουθησω ομως γαμωτο δεν μπορω,κατι με τραβαει μακρια της...δεν με αφηνει να απομακρυνθω και ανεβαινει πανω μου..ενταξει νομιζα οτι εγω θα ειχα τον ελενχο...δεν τον εχω ομως γι'αυτο απλα προσπαθω να νιωσω την στιγμη κανοντας οτι θελει αυτη,με κυριευει ολοκληρωτικα..!!
