"Όχι..μη..δεν είναι σωστό...θα μας δουν"
"Δεν με νοιάζει!"
"Μααα..."
"Σκάσε πια και απόλαυσε την στιγμή!"
Με διατάζει το αφεντικό μου και απλά υπακούω, παρόλο που σιχαίνομαι να το κάνω συνέχεια.
***
Καθώς αρχίζει να μου ξεκουμπώνει το πουκάμισο ανατριχιάζω μόνο στην συνέχεια της σκηνής...τον θέλω τόσο που θα έκανα τα πάντα για να με κάνει ολοκληρωτικά δική του!!
***
Μόλις ξεκουμπώνει και το τελευταίο κουμπί του πουκάμισου, προσπαθεί να μου το βγάλει με αργές κινήσεις, αφήνοντας υγρά φιλιά στον λαιμό μου..... Πάνω στην αρχή μιας υπεροχής ηδονής ακούγεται ο χτύπος της πόρτας και χωρίς την έγκριση του αφεντικού μου, να περάσει μέσα αυτός ο πραγματικά ανεπιθύμητος επισκέπτης, ανοίγει η πόρτα με φόρα και... Αν είναι δυνατόν! Η γυναίκα του; Μα καλά τώρα βρήκε; 'Μα τι λέω;! '
***
"Αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις.."
προσπαθεί να δικαιολογηθεί στη γυναίκα του, αν και ειναι μια κλασική απάντηση, 'ναι αγάπη του αυτό που νομίζεις είναι' , απορώ πώς δεν βγαίνουν καπνοί απ'τα αυτιά μου με αυτά που βλέπω και ακουω!
'Αν εγώ βέβαια θυμώνω με την πρωτότυπη δικαιολογία του αφεντικού μου, αναρωτιέμαι τι θα πρέπει να κάνει η γυναίκα του. Τα μαλλιά μου πάντως θα τα ήθελα στη θέση τους '.
***
Μόλις καταλαβαίνω οτι είναι άλλο ένα απ' τα όνειρα που έχω τελευταία, πετάγομαι από το κρεβάτι και συνειδητοποιώ οτι είμαι ιδρωμένη και ελαφρώς υγρή.. όσο πάνε γίνονται όλο και πιο ζωντανά αυτά τα όνειρα. Βλέπω το ρολόι και ακόμα είναι 03:28, πώς θα αντέξω μέχρι το πρωί, πρέπει να περιμένω άλλες 3 ώρες μέχρι να σηκωθώ. Ξανά ξαπλώνω στο κρεβάτι, ελπίζοντας αυτή τη φορά να μπορέσω να κοιμηθώ φυσιολογικά..!
***
06:30, ώρα να σηκωθώ...δεν έχω άλλη επιλογή έτσι κι αλλιώς,το ξυπνητήρι χτυπάει στον δικό του ενοχλητικό ρυθμό, λες και έχει βαλθεί να με σηκώσει!... Τελικά μετά από δέκα λεπτά περίπου κάνω την χάρη στο ξυπνητήρι μου και σηκώνομαι. Κατευθύνομαι στην ντουλάπα μου για να βγάλω τα ρούχα που θα φορέσω στη δουλειά, μετά από σκέψη και πολύ ανακάτεμα, καταλήγω σε μια μαύρη εφαρμοστή φούστα η οποία είναι λίγο πιο πάνω απ' το γόνατο και αναδεικνύει τέλεια τις καμπύλες μου, για μπλούζα επιλέγω μια μπορντό μακρομάνικη που είναι στενή όσο πρέπει. Τελικά αφού κατέληξα στο τι θα βάλω, πηγαίνω στην τουαλέτα για να κάνω ένα γρήγορο ντουζάκι. Αφού τελειώσω και από εκεί πηγαίνω στο δωμάτιο,φορώντας το μπουρνούζι μου, ανάβω την ισιωτική για να ζεσταθεί μέχρι να ντυθώ, διαλέγω να βάλω τα μαύρα μου δανδελένια εσώρουχα (είναι τα αγαπημένα μου) και καθώς αποφασίζω να βάλω τα μαύρα μου 10ποντα τακούνια ακούω το κινητό μου να χτυπάει...
' Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;' μονολογώ και το σηκώνω.
"Στον ύπνο σου με έβλεπες μικρή;"
"Καλημέρα και σε 'σένα Μαριλένα.."
"Καλημέρα.."
"Τι κάνεις;"
"Ετοιμάζομαι για την δουλειά, εσύ δεν είχες ρεπό;"
"Ναι απλά ξύπνησα λόγο συνήθειας και είπα, δεν λέω ένα καλημέρα στην αγαπούλα μου;"
"Μόνο που η αγαπούλα σου προσπαθεί να μην καεί με την ισιωτική έτσι όπως είναι!!.."
"Ωχχ κατάλαβα, γιατί δεν βάζεις ανοιχτή ακρόαση;"
"Σωστά, αλλά και πάλι άμα μιλάμε θα καθυστερήσω στη δουλειά...."
"Καλά, καλά κλείνω πάρε με όταν σχολάσεις να βγούμε καμία βόλτα.."
"Ο.Κ. τα λέμε φιλάκια"
***
"Ααχχ γαμωτο, κάηκα.."
Δεν το πιστεύω τώρα, κάηκα στον λαιμό και τσούζει πολύ δεν έχω όμως χρόνο να περιποιηθώ το τραύμα μου, τελειώνω γρήγορα το μαλλί μου και απ' οτι βλέπω δεν έκανα άσχημη δουλειά. Βάφομαι ελαφρώς βάζοντας τα απαραίτητα : make up, ρούζ, ένα νούντ κραγιόν, μάσκαρα.
Μόλις τελειώσω, παίρνω την μαύρη δερμάτινη τσάντα μου,τα κλειδιά του αυτοκινήτου και του σπιτιού,το κινητό μου και κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά του διαμερίσματος μου,βγαίνω απ' το σπίτι και μπαίνω στο αμάξι...
***
Φτάνω στην εταιρία, η ώρα είναι 08:55 άργησα και ποιος τον ακούει αυτόν τώρα, παίρνω γρήγορα το ασανσέρ και πατάω το κουμπί του 12ου ορόφου, πραγματικά κάθε φορά που μπαίνω στη εταιρία που δουλεύω, μου φαίνεται σαν να πηγαινω πρώτη φορά,το ίδιο πολυτελής, μαρμάρινα μαύρα πατώματα, τεράστιες αίθουσες, μαρμάρινες κολόνες μπορντό, αγάλματα. Μ' αυυτα και μ' αυτά έφτασα στον όροφό μου χωρίς να το καταλάβω, ανοίγουν οι πόρτες του ασανσέρ και τρέχω προς το γραφείο μου, ανοίγω την πόρτα και φυσικά βλέπω το αγαπημένο μου αφεντικό να με περιμένει. Πραγματικά αρχίζω να πιστεύω πως απολαμβάνει τον πρωινό καυγά!
"Καλημέρα" λέω κάπως απότομα.
"Καλημερα κα. Οικονόμου, πώς κι απ'τα μέρη μας;"
"Συγνώμη για την καθυστέρηση μου κ.Μαργαρίτη, δεν το ήθελα"
'Δεν αντέχω καθόλου αυτό το υπεράνω υφάκι που έχει σε τέτοιες στιγμές.
"Φυσικά! Πού καιρός να έρθετε στο γραφείο ενώ σαλιαρίζετε με τον γκόμενό σας;;"
Τί; Νομίζει ότι έχω γκόμενο; Είναι δυνατόν; Και τι στο καλό, πως μου μίλησε έτσι; Επίσης, για πιο λόγο να πει κάτι τέτοιο αφού δεν σαλιάριζα με κανέναν, από που έβγαλε αυτό το συμπέρασμα; Και γιατί μου μιλάει σ' αυτόν τον τόνο;;
