ABİS

Bölüm 6: İhanet

Ateş'in anlatımı ile

Nefes nefese kalmış vaziyette ormanın içinden geçtim. Koşmaktan nefesim ciğerlerimi yakıyordu. Alnımdan aşağı süzülen soğuk kan rüzgarla birleştikçe tenimi donduruyordu. Ve görmemi de zorlaştırmıştı. Arkamdan koşan iki adama baktım. Yakalanmamak için büyük bir kayanın arkasına saklandım. Nefes nefese kaldığım için nefes alış seslerimi kontrol edemiyordum. Elimle sıkıca ağzımı kapadım ve etraftaki sesleri dinledim. Toprağın üzerine düşmüş sarı yapraklar çok hoştu. Uzaktan yaprak çıtırdama sesleri duydum. Ses yaklaştıkça kalbim de aynı ritimle hızlanıyordu. Başımı çevirip saklandığım kayanın diğer tarafına baktım. Adamlardan biri olduğum yere geliyordu. Hızlı davranıp bir plan yapmalıydım. Silahım yoktu çünkü başkandan kurtulmaya çalışırken benden aldılar.

Biraz düşündükten sonra gözüm yerdeki kütüğe ilişti. Biri sanki onu oraya bilerek bırakmış gibiydi. Yada ben çok şanslıydım. Sessizce kütüğü elime aldım. Adam iyice yaklaştı. Kayanın sol tarafından başını çömeldiğim yere uzattığı anda hızlı bir hamle yapıp kayanın sağ tarafından çıkıp adamın ensesine vurdum. Bayılmadığı için yüzüne vurmak zorunda kaldım. Yere dökülen dişleri ile birlikte yüzüme kanı sıçradı. Eğilip silahını almaya yeltendiğim anda bir diğeri bana doğru silahını doğrultarak koşmaya başladı.

Arkama bakmadan koştum bir el ateş etti. Silah sesiyle birlikte ağaçlardaki kuşlar uçuştu. Beni vuramamıştı. İkincisinde o kadar şanslı olamadım. Mermi ağaçtan sekerek kolumu sıyırmıştı. Acı içinde bir çığlık attım. Silahla üzerime koşan adam üzerime atladı. Bir süre boğuştuktan sonra vurmak için silahını bana doğrulttu.
Kolumun acısıyla yalvarır biçimde bağırdım "Yücel abi neden bana saldırıyorsun. Senin de kardeşin var sen de benim yerimde olsan aynısını yapmaz mıydın? Bırak gideyim kardeşimi benden alırlarsa başka kimsem kalmaz!" Yücel abi üzerimde kollarımı tutmuş pisman bir ses tonuyla konuştu. "Özür dilerim, gercekten özür dilerim ama yapmazsam ben de ailemden olurum. Lütfen affet beni." Bir anlık duygusallıktan dolayı yanlışlıkla gardını indirdi. Elini gevşetmişti. O anı fırsat bilip ellerimi ondan kurtardım. Silahı sağ tarafa düştü. Afallaması için dirsegimle yüzüne vurdum.

Koşarak yerdeki silahı alıp Yücel abinin yanına gittim. Ayağa kalkacakken silahın kabzasını ensesine geçirdim. Yere yığıldı. "Üzgünüm ama söz konusu kardeşimse yolumdaki herkesi temizlerim" diyip gücümü toplayıp koşmaya başladım. Şu an görünürde beni takip eden yoktu. İzimi kaybettirmiş olmam lazımdı. Koşarken kan içinde kalmış ellerime baktım. Ve hep kendime sorduğum soruyu sordum 'Neden? Neden böyle oldu? Herşey farklı olabilirdi. Kendime ve kardeşime başka bir yol çizebilirdim. Ama bu benim hatam değil." Hayat hikayem çok garipti. Çocukluğum normal çocuklarınki gibiydi annem, babam ve ben birlikte yaşıyorduk. Bes yaşına basınca bir kız kardeşim oldu. Sonrasında ailem tepetaklak oldu. Annem ve babam sürekli kavga etmeye başladı. Babam bizi bırakıp gidiceğini söyleyip duruyordu. Tabii küçük olduğum için birşey anlamıyordum. Bir gün babam eve sarhoş gelmişti. Annemi odaya kitleyip dövdü. Kardeşim yanıma gelip abi korkuyorum dediğinde anlamıştım, artık ben çocuk değildim. Birilerini korumam gerekirdi. Ben babam gibi olmayacaktım.

Sıkıca sarıldım ona. "Geçti" dedim. "Abin ne olursa olsun senin yanında sakın korkma," bunları söylüyordum ama ben de korkuyordum işte. Çok korkuyordum. Annemin havayı yırtarcasına çıglıkları, babamın odada bıraktığı keskin içki kokusu, kardeşimin dibimdeki sessiz ağlama çığlıkları o güne bugün hala kulağımda yankılanıp durur. Bir süre sonra sesler kesilmişti. Babam hınçla odadan çıkıp öfkeyle bizim üstümüze yürüdü. Biz de o gece babamın sinirinden nasibimizi almıştık. Babama dair hatırladığım son şey ceketini alıp tiksinç bir ifadeyle bize "Siz benim hayatımdaki en büyük hataydınız," demesiydi.