BAŞARISIZ ( BEKLEMEDE )

3. BÖLÜM : KAYIP

Herkese merhaba

Umarım bu bölümü beğenirsiniz🤗

Destek olmak için oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen 🙏

Yeni bölüm alıntıları için @iam.black_moon instagram hesabımı takip edebilirsiniz.

Keyifli okumalar 💙

**********************

Genç kız anlamayan gözlerle adama bakıyordu. Ne kazası, ne koması. Gerçekten bir yıldır komada mıydı?
Adama bakıp tekrar konuşmaya başladı.

- " Peki siz kimsiniz? "

- " Ben Asır'ın babasıyım "

Asır mı? O da kim. Neden hiçbir şey hatırlamıyorum. Allah kahretsin bana ne oldu böyle. Muhtemelen Asır denen çocuk da benimle birlikte kaza yapmıştı. Yoksa bu adamın burada ne işi olabilirdi ki. Başka açıklaması olamaz. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladım.

- " Asır, yani oğlunuz. Ona ne oldu? İyi mi? "

Adam sorduğum soru karşısında bakışlarını benden kaçırdı ve yerinde gergin bir şekilde kıpırdandı. Yüzündeki damarlar seğirmeye başladı. Uzun bir aradan sonra sessizliği bozan o oldu ve konuşmaya başladı.

- " Bak Gece siz Asır'la birlikte bir araba kazası geçirdiniz. Arabanıza bomba yerleştirilmiş. Patlama oldu ve bu hale geldiniz. Bunları sana evde detaylıca anlatıcam ama şimdi dinlenmen gerekiyor. Hadi biraz uyu. Bunları düşünüp daha fazla yorulma. "

Adam ayağa kalktı ve beni yatağa tekrar yatırıp üzerimi örttü. Kapıya doğru ilerledi ve kapıyı açıp çıkmadan biraz bekledi. Tam dışarı çıkacakken sorduğum soru ile donup kaldı.

- " Peki oğlunuz Asır, o şuan nerde? "

Biraz öyle durduktan sonra bana dönüp gergin yüz hatlarıyla konuştu.

- " Kayıp. "

Adam dışarı çıkıp beni bilinmezliklerle başbaşa bıraktı. Doğru mu duymuştum? Asır kayıp mıydı?

Kaç dakika geçti bilmiyorum ama dayanamayıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.

******************

1 hafta sonra...

Kollarımla destek alarak yatakta yavaşça doğruldum. Bir haftanın ardından taburcu edilmiştim. Asır'ın babası olduğunu öğrendiğim adam taburcu işlemlerini halletmek için dışarı çıkmıştı. Hemşireyi beklemeden kolumdaki serumu çıkardım ve masanın üzerindeki pansuman aletlerinin olduğu tepsiden bant alıp koluma yapıştırdım.

Yavaş hareketlerle üzerimi giyinmeye çalıştım. Uzun uğraşlar sonucunda giyinebilmeyi başardım ve beklemeye başladım. Kendi başıma yürüyemiyordum. Bir yıl komada kalmam bana pahalıya patlamıştı. Bacaklarımdaki sinirlerimin çoğu işlevini yitirme noktasına gelmişti.

Doktor fizik tedavisi gerektiğini, bu yüzden biraz daha hastanede kalmamı söyleyince tedaviyi reddetmiştim. Daha fazla burada kalmak istemiyordum. Adının Hakan olduğunu öğrendiğim adam tedaviyi evde alabileceğimi söyleyince sırf buradan kurtulmak için kabul ettim.

Yarım saat oldu ama Hakan denen adam hâlâ gelmemişti. Yatağın yanında bulunan acil durum düğmesine bastım. Tam beş saniye sonra kapı hızla açıldı ve içeriye birkaç  doktor, hemşireler ve o adam gelmişti. İçlerinden bir doktor öne atılıp üzerime gelmeye başladı.

– " Gece hanım iyi misiniz? Bir yeriniz mi ağrıyor? Sizi kontrol etmeme izin verin. "

Elimi havaya kaldırıp durmasını işaret ettim.