The Werewolf Next Door

Chapter 14

Ο Ζακ μας κοίταξε έναν έναν και απλά ήξερα ότι μας έκρινε από μέσα του.

"Βλέπεις τι εννοώ;" Συνέχισε και έδιωξε το χέρι του Ζακ το οποίο είχε βάλει στον ώμο της.

"Σωτήρη. Βλέπω είσαι καλά." Είμαι σίγουρη ότι δεν το έλεγε με καλό τρόπο.

"Και ποιος να μην είναι..." Είπε ψιθυριστά κοιτάζοντας με.

Ναιπ, παίζει να τον άκουσε.

"Πρέπει να πάμε σπίτι." Γύρισε το βλέμμα του στην Βιρτζίνια, φαινόταν κουρασμένη αλλά σηκώθηκε.

"Λοιπόν, θα τα πούμε αύριο." Δεν μιλήσαμε, πήρε την ζακέτα της και προχωρούσε προς την εξώπορτα.

Ο Ζακ από την άλλη έκατσε για λίγο στην θέση του ρίχνοντας μας μια τελευταία ματιά.

Με κοίταξε τελευταία με το χειρότερο βλέμμα, μου ευχόταν χωρίς καν να μιλήσει, καλό θάνατο.

Ευτυχώς έφυγε από κοντά μας και κοιταχτηκαμε.

"Ακόμα πιστεύεις ότι δεν είναι μανιακός δολοφόνος;" Με ρώτησε ο Σωτήρης.

[...]

Η ώρα έχει πάει 2:50 μέχρι να φτάσω σπίτι, όχι και η καλύτερη ώρα.

Πάντως ο Ζακ μου έσπασε τα νεύρα σήμερα,

Γύρισα στο σπίτι για να δω τον Τόμας να στέκεται έξω από το σπίτι του κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό, με τα χέρια στις τσέπες το φούτερ του.

Όταν με άκουσε ότι ερχόμουνα, γύρισε τη μάτια του και με κοίταξε, μου έδωσε ένα ζεστό χαμόγελο και εγώ του το ανταποδωσα.

Εφτασα μπροστά από το σπίτι και έριξα το ποδήλατο στο γρασίδι.

"Και έτσι είπαμε κάνεις εσύ τέτοια ώρα έξω;"

"Βόλτα με τα παιδιά τίποτα ιδιαίτερο, εσύ τι κάνεις έξω;"

"Κοίτα τους ορίζοντές του Γαλαξία τίποτα ιδιαίτερο." Άρχιζε να είμαι ειρωνεύεται.

Μείναμε λίγο να κοιτάμε ο ένας τον άλλον μέχρι που ξύπνησα.

"Λοιποον okaay, εγώ θα πάω μέσα τώρα.." δεν μπόρεσα καν να πλησιάσω την πόρτα, με σταμάτησε απότομα.

"Όμορφη νύχτα έτσι δεν είναι;" φώναξε λίγο πολύ.

Τον κοίταξα για λίγο, φαινόταν λίγο περίεργα, σαν να μην ήτανε αυτός του.