The Werewolf Next Door

Chapter 5

*τοκ τοκ τοκ*

"Τάσααα! Είσαι ακόμα ξύπνια βλέπω..." Είπε ψιθυρίστα ο πατέρας μου και μπήκε μέσα.

"Δεν μπορούσα να κοιμηθώ..." Ήθελα να του πω τι έγινε αλλά δεν νομίζω ότι θα έβγαινε σε καλό.

"Πάλι θρίλερ έβλεπες;" Μου είπε.

Να του πω; Όχι... Να του πω; Όχι... Να του πω; Όχι......

"Κάτι είναι στο απέναντι σπίτι, είμαι σίγουρη ότι κάποιος μένει εκεί..." Του είπα και σκεφτόμουν πως θα του εξηγήσω όλη την κατάσταση.

"Αγάπη μου μην ανησυχείς, οι ηδιοκτητες του πέθαναν εδώ και πολύ καιρό, ψυχή δεν υπάρχει σε αυτό το σπίτι, πήγαινε να φας κάτι, και σταματά να βλέπεις θρίλερ." Μου είπε και έφυγε από το δωμάτιο.

"Κι όμως δεν βλέπω, ζω..." Είπα και έκλεισα τον υπολογιστή.

Σηκώθηκα και έφτιαξα το κρεβάτι μου, κοιταχτικα στον καθρέφτη που είχα στον τοίχο και κοίταξα τα κόκκινα μάτια μου.

"Τέλεια..."

5 μέρες μετά.

"Πο πο κουκλάρα είσαι, φτου σου να μην σε ματιασω! Θα πας τέλεια και μην έχεις άγχος!" Μου είπε η μάνα μου καθώς με καμάρωνε και με έκανε ένα δεύτερο μπάνιο με το φτύσιμο της.

"Μαμά! Χάνεις σάλια!" Είπα χασκογελοντας και προσπαθώντας να διώξω τις πιτσιλιες από το-ο θεός να το κάνει-πρόσωπο μου.

"Άντε άντε, πήγαινε μην αργήσεις!" Μου είπε χαμογελαστα σαν να έφευγα για τον στρατό ή κάτι τέτοιο, που στην περίπτωση μας για εκεί το πήγαινα.

Βγήκα από το σπίτι και περπάταγα στο πεζοδρόμιο όσο κρύος ιδρώτας λούζει όλο το κεφάλι μου.
Και για καλή μου τύχη δεν πέρασα μπροστά από το περίεργο μαύρο σπίτι-που νομίζω ότι εκεί μέσα μένει ο κόμης Δράκουλας.

Σήμερα είναι ο αγιασμός στο σχολείο, το πρωί δεν μπόρεσα με τίποτα να βρω τι θα φορέσω, έτρεχα πάνω κάτω στο δωμάτιο γιατί συνέχεια όλο και κάτι ξέχναγα.
Το σχολείο απέχει 10 λεπτά από το σπίτι μου, είχα την επιλογή να βάλω μουσική αλλά τελικά είπα να ακούσω τον σπαστικό ήχο από τα πουλιά.

Δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι την νέα μου φυλακή, αν είναι ευγενικά τα παιδιά και να μην είναι σαν κάτι βλαμμένα από το παλιό μου σχολείο.
Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον που θα μπορούσα να κάνω, και πάνω από όλα, αν υπάρχουν μανάρια.