The Werewolf Next Door

Chapter 7

"Μην είσαι τόσο κότα! Δεν σου αρέσει η ιδέα μου;" Τον ρώτησε ο Σωτήρης καθώς δάγκωσε το κρουασάν του.

"Δεν θέλω να είμαι ειλικρινής γιατί θα σε θίξουμε." Ο Νικηφόρος κοίταξε άλλου.

"Εγώ λέω να πάμε, θα γαμαεί." Είπε η Ηλιάνα.

Μας βοήθησε και αυτή...

"Να ένας λογικός άνθρωπος, τι κόλλημα έχεις φάει; Ένα λεπτό θα πάμε και φεύγουμε." Συνέχισε ο Σωτήρης.

"Μπορεί να είναι και κλειστό, ποτέ δεν ξέρεις." Είπε η Ηλιάνα και ο Νικηφόρος την κοίταξε σοβαρός.

"Καλύτερα να είναι κλειστό γιατί θα σε κρεμάσω ανάποδα κοπελίτσα μου, θέλεις και εσύ να ζήσεις την εμπειρία, το πώς σκοτώνουν οι δολοφόνοι σε αληθινή ζωή."

"Δεν σκάτε λέω εγώ; Θα πετάξω την Βιρτζίνια ένα λεπτό σπίτι της, εσείς μην πεθάνετε πριν την ώρα σας." Τους είπα και σηκώθηκα, βοήθησα την Βιρτζίνια να σηκωθεί και ανέβηκα πάνω στο ποδήλατο.

"Σε 10 λεπτά, στο σταυροδρόμι, μην ξεχάσεις." Είπε ο Σωτήρης καθώς φευγαμε.

Δεν του απάντησα, απλά συνέχισα να προχωράω μαζί με την Βιρτζίνια.

"Τι σε έπιασε στα καλά καθούμενα; Μια χαρά ήσουν!"

"Δεν ξέρω... Δεν χρειάζεται να έρθεις μαζί μου." Φυσικά και απέρριψα αυτό που είπε.

Λίγα μέτρα πιο κάτω, ένας σκύλος άρχισε να γαβγίζει σαν να μην υπάρχει αύριο.

"Βγήκαν οι λυκάνθρωποι, σε πονάει το κεφάλι σου;"

"Δεν νομίζω ότι θα μεταμορφωθώ.." Άλλο της είπα και άλλο κατάλαβε;

"Γενικά μιλάω μωρή."

"Ίσως λίγο, δεν μπορώ να το περιγράψω." Αμέσως έκανε πιο γρήγορο πετάλι από εμένα και άρχισα να χάνω την αναπνοή μου.

"Κάτσε ρε! Μην τρέχεις!" Κοίταξε πίσω της να δει που ήμουν και σταμάτησε απότομα.

"Τι ήταν αυτό πάλι;" Την ρώτησα βγάζοντας την αχνά μου.

"Μα κανονικά πήγαινα..."

"Αα, ευχαριστώ που το ξεκαθαρίσαμε."

Πέρασαν λίγα λεπτά μέχρι να βρεθούμε μπροστά από την πόρτα του σπιτιού της.
Κατέβηκε από το ποδήλατο γρήγορα και έτρεξε να ανοίξει την πόρτα.

"Σε ευχαριστώ που με έφερες σπίτι! Θα τα πούμε αύριο εντάξει; Καληνύχτα, σ'αγαπώ!" Μου φώναξε και έκλεισε την πόρτα κλειδώνοντας την.