The Werewolf Next Door

Chapter 16

(Παίξτε το τραγούδι μόλις πω💀)

Με το ζόρι μπορούσα να οδηγήσω, πονούσε το χέρι μου τρέλα ενώ το πίεζα με τη γάζα για να μην στάξει αίμα στο αμάξι.
Έβλεπα θολά το δρόμο και ζαλιζόμουν ελάχιστα μα προσπαθούσα να μην φαίνομαι ύποπτος.

"Φίλε άμα δεν μπορείς άσε να το χειριστώ εγώ." Μου είπε ο Nicolo.

"Καλά είμαι..." Δεν γύρισα να τον κοιτάξω, το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σπίτι μιας που επιτέλους ξεκαθαρίσαμε με αυτό.

Θα ξεκινήσουν άλλα χειρότερα πράγματα, μα θα τελειώσουν, που θα πάει.

Την σιωπή την έσπασε η μητέρα της Νατάσας.

"Σ-συγνώμη αλλά, δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, γιατί μας απήγαγαν, ποιοί είναι, ποιοί είστε εσείς;!"

"Εφόσων δεν ξέρετε θα είναι καλύτερα για εσάς. Δεν μιλάμε για αυτό." Την κοίταξα απ'τον καθρέφτη.

Όταν φτάσαμε σπίτι ήμουνα έτοιμος να πέσω στο πάτωμα, με έπιασαν, με πήγαν σε έναν καναπέ και προσπάθησαν να καθαρίσουν την πληγή όσο πιο γρήγορα για να μην εξαπλωθεί η μόλυνση.

Ακόμα και αν έβλεπα θολά και δεν άκουγα καλά,μπορούσα να δω τη Νατάσα να αγκαλιάζει τους γονείς της κλαίγοντας έχοντας πέσει στο πάτωμα.

Μπορούσα να ξεχωρίσω τις λέξεις που έβγαιναν από το στόμα της πριν λιποθυμήσω.

"Σε ευχαριστώ."

Μόνο αυτό χρειαζόμουν από εσένα...

Natasha's POV

Ευχαρίστησα όποιον θεό υπήρχε που δεν έπαθαν τίποτα οι γονείς μου.
Ξέρω ότι ίσως να μην είμαστε πια ασφαλείς, ίσως να πρέπει να μετακομίσουμε σε άλλο σπίτι αλλά, τουλάχιστον ήμουν μαζί τους.

Δεν τους είχαν κάνει τίποτα χειρότερο, είχαν μελανιές στα χέρια τους από τα σκοινιά που τους κρατούσαν, στα μάτια τους υπήρχαν μαύροι κύκλοι, αλλά θα μπορούσε να ήταν χειρότερα. Έτσι;

Τους πήγαν σε ένα δωμάτιο για να ξεκουραστούν εννοώ εγώ έκατσα στο σαλόνι με την Βιρτζίνια, τον Nicolo και τον Ζακ.

Το χέρι του ήταν χάλια, είχαν αρχίσει να μαυρίζουν οι φλέβες του.

"Τι λες να έγινε;" Ρώτησα.

"Δεν ξέρω... Αλλά θα γίνει καλά, πάντα γίνεται." Η Βιρτζίνια είχε χαθεί λίγο.