The Werewolf Next Door

Chapter 10

Natasha's POV

Έχουν περάσει πια 4 μέρες, δεν έχουμε αναφέρει τίποτα από όσα συνέβησαν και έχουμε κλειστεί υπερβολικά.

Η ώρα των Αρχαίων πέρναγε πολύ αργά, το κεφάλι μου είχε κολλήσει και δεν σκεφτόμουν τίποτα, χτυπούσα τον στύλο μου απαλά πάνω στο τετράδιο και κοίταγα τις προτάσεις χωρίς να βγάζουν νόημα.

«Αναστασοπούλου! Αναστασοπούλου παιδί μου σου μιλάω!» Άρχισε να ουρλιάζει ο καθηγητής.

Τον κοίταξα χωρίς να κουνηθώ αν και τρόμαξα έτσι όπως φωνάζει.

«Να φανταστώ δεν άκουσες τίποτα από όσα λέγαμε!» Ναι ρε έχεις κανα θέμα;

«Διάβαζα την πρόταση κύριε.» Είπα πολύ ήρεμα τόσο κουρασμένη που ήμουν.

«Έχεις ιδέα που ήμαστε;» Αααα να σου πωω!

Άρχισαν να μου σπάνε τα νεύρα, άφησα το στύλο κάτω με δύναμη και άνοιξα το στόμα μου για να κω κάτι.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και όλοι γυρίσαμε να κοιτάξουμε.
Γαμώ την τύχη μου γαμώ...

«Κύριε Ρέππα, σας ζητάνε στο γραφείο.» Ο αγαπητός Ζακ εκανε την εμφάνιση του, όλες οι καργιες της τάξης τον κοίταξαν με τα μέλια να τρέχουν.

Και μάλλον είμαι η μόνη που τον σιχαίνομαι.

«Α ευχαριστώ Ζακ παιδί μου, μην ακούσω φασαρίες εδώ μέσα θα σας βάλω όλες τις ασκήσεις.» Μας είπε με δολοφονικό βλέμμα και αμέσως η πουτάνα της τάξης σηκώθηκε και άρχιζε να μας λέει να σκάσουμε.

Πείτε μου ότι δεν είμαι η μόνη που τις ανέχεται.

Χωρίς να δώσω άλλη σημασία, γύρισα πίσω στο βιβλίο χωρίς να κάνω τίποτα.

Ποσό θέλω να πάω σπίτι μου επιτέλους, με τα παιδιά δεν βγαίνουμε πια βράδυ και δεν έχουμε πει τίποτα στην Βιρτζίνια.
Σήμερα δεν ήρθε σχολείο, μάλλον δεν άκουσε το ξυπνητήρι.

«Τι έπαθες εσύ; Έχασες την όρεξη σου.» Μου είπε ένα αγόρι δίπλα μου, δεν μπήκα καν στον κόπο να τον κοιτάξω.