A Thousand Years

Chapter 6

Chapter 6

“Oroooooooooy ko” sabi niya

Dahil sa pagkukulitan namin, natabing ko ang manibela, causing an accident.

*beep* *beeeeeeeeeeeeeep*

“Aaaaaaaaaaaaaah! May sasakyan Keane!!! Itabi mo!!!”

*lights* *Boooooooooooogsh* *Black*

“Ali? Anak? Are you alright?”

*blink* *blink*

Ugh. Nakakasilaw naman

“Anaaaaaak!!”

There I saw my mom crying beside me.

“Akala namin di ka na magigising, nag-alala kami masyado ng papa mo sayo n-nung malaman naming nabangga kayo”

“Over ka naman mom, magigising din ako noh? ako pa, eh malakas yata ako tsaka poste lang naman ang nabangga namin no” biro ko

“Don’t make that a joke. Galit na galit ang papa mo kay Keane dahil sa nangyari sayo”

Oo nga pala! Si Keane!

“Oh my god mom! Nasan si Keane? Is he alright? I gotta know where he is” pababa na sana ako ng kama pero pinigilan ako ni mama

“Anak ok lang siya. Mag stay ka na lang muna sa kama, makakasama sayo pag napagod ka masyado”

“But mom hindi naman nakakapago--”

“That’s enough young woman!!” sigaw ni dad na kakapasok lang ng room ko

“but dad I need to see Keane. I wanna know if he’s okay”

“Siya pa rin ang hanap mo matapos ang nangyari! Ng dahil sa kanya, muntik ka ng mapahamak!”

“But dad ako po ang may kasalan--”

“Don’t defend him!”

“But dad I’m telling the truth!”

“Whatever”

I badly wanna see him. Ilang days na ang nakalipas mula nung accident pero hindi pa rin kami nagkaka usap, kahit sa text or call. Hindi pa din kasi ako ina-allow na lumabas. Naisip ko na ngang tumakas eh kaso naisip ko rin na lalong lalala ang sitwasyon at si Keane na naman ang masisisi ni dad. Ganon ko siya kamahal and I badly miss him na :”(

-Ali

Grabe ito pala yung kinukwento sa akin ni ate Aliona na tutol yung mga magulang niya sa kanila ni kuya Keane. Parang Romeo and Juliet ang peg nila.

May 5, 1932

Finally!! Makakapasok na uli ako, di na ko makukulong sa kwarto ko at………… makikita ko na uli si Keane!!! Yipieeee! Masyado akong naparanoid nung mga araw na hindi ko siya makita, iniisip ko kasi kung okay lang siya o ano. Haaaaaaay.

Pagpasok na pagpasok ko sa trabaho, nagpunta ako agad kung saan siya nagta-trabaho. Nakita ko naman na okay siya though may mga konting bandage siya sa katawan at may mga gasgas sa mukha niya. Nung makita niya rin ako, agad siyang lumapit sa akin at niyakap ako, how I miss his warm embrace.

“Okay ka lang ba Keane? Sorry hindi ako pinayagan ni daddy na makita ka. He was so frustrated to what happened”

“Sssssh” sabi niya as he strokes my hair “Okay lang… ang mahalaga okay ka….ako….tayo”

“siguro may sinabi naman sayo si daddy no?”

“Tatanggapin ko lahat para sayo don’t worry”

“Sorry”

“It’s okay. I love you Ali”

“I love you too Keane. Libre mo ko mamayang lunch ah? Di mo man lang ako naalalang tawagan para sabihing buhay ka pa. grabe akong nag-aalala alam mo ba?”

“Nawala kasi yung phone ko nung na-aksidente tayo. Haha ano pa nga bang bago? Eh lagi naman kitang nililibre”

Oo nga no? di ko naisip yun. Baka kung saan na din yun napunta o kaya naman may nagnakaw habang wala kaming malay na dalawa. Di ka talaga nag-iisip Ali. Onting utak naman diyan oh =__=

Ay oo nga pala! Bukas na yung party na pupuntahan namin ni daddy. Ano kayang meron bukas.

-Ali

May 6, 1987

Ring…….

Ring…….

Keane Calling…….

I pressed the answer button. “Hello?”

(“Good morning princess! I miss you!)

“Aga-aga nambubulabog ka!” I giggled, eto na naman ako sa acting-actingan syndrome ko hihi. Sarap kasi asarin ng isang to eh.

(“Nu ba yan, tumawag na nga ako para igreet ka ng good morning at para na rin marinig ko ang boses mo galit ka pa?”) haha I bet he’s pouting on the other line

“Bakit ba kasi?” I try to sound irritated

(“Ay sige wag na lang. Mukhang masama ata ang gising mo. Bye”) he sound so disappointed

Tooot

Then he hung up. Haha sabi ko na eh magtatampo ang isang yun. Kuuuuuuu ang dali magtampo >,<

I dialed his number. And after 5 rings he picked it up.

(“Why?”) aba mataray ang lolo niyo

“Tsuli na? joke lang naman yun eh” daanin natin to sa pagpapacute haha

(“You always do that to me. It’s like you never take me seriously”)

“Arte mo haha! Parang di mo alam na ganyan kita lambingin”

(“ayoko! Di pa rin tayo bati!”)

“hahaha ang cute talaga ng boyfriend ko parang bata! Anyways why did you call me?”

(“Ummm… para kasing kinakabahan ako ngayon eh”)

“Huh? Baka naman nasobrahan ka naman sa kape katulad nung last time”

I was talking about nung first time niyang uminom ng kape. God, 20 years old na siya, di pa siya nakakainom ng kape, di niya daw kasi type ang lasa. Pinilit ko siyang uminom nun ng kape, dinamihan ko lang ang creamer para di siya mapaitan. Nasarapan ang loko kaya nakadalawang tasang kape then after nun, buong araw siyang ninerbyos. Konting bagay, nagugulat siya, paranoid siya all day at hindi mapakali kaya pinatingnan namin siya sa doctor sa clinic ng office namin. Sabi ng doctor, epekto lang daw yun ng first time niya na pag-inom ng kape kaya bumilis ang heart rate niya. Di lang daw sanay ang katawan niya. Tapos araw-araw na siyang uminom ng kape at nawala din ang nerbyos niya.

(“Nope. What I mean is parang may hindi magandang mangyayari ngayon”)

“I’ll be fine. Kung inaalala mo yung party, andun si daddy. I will be fine”

(“Pero…”)

“Suuuuuus gusto mo lang sumama iih” I teased him

(“Kung pwede nga lang eh”)

“Tss don’t worry. Gusto mo labas tayo bukas?”

(“Yun oh!”)

“Okay it’s settled then, I’m having a date tomorrow with my boyfriend :>”

(“I’ll pick you up tomorrow. See you soon”)

“Okay. I love you Keane”

(“I love you more Ali. Take care”)

Then we hung up

Oo nga pala, mamayang gabi na ang party. Ano kayang mangyayari mamaya? At bakit ganun na lang makaasta si Keane. He really sound nervous.