Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ölüyoruz, demek ki yaşanılacak."
Bazen geceleri ya da sabahları içimde bir ağrı olur. Sanki günü ben doğurmuşum gibi bir sancıyla uyanırım, bazen de güneş benim içimde batmış; batarken de canımı yakmış gibi bir hisle dolarım. Pencereden bakıp güneşin hala orada olduğunu görmek fayda etmez. İçimdeki tüm kepenkleri kapatmak da. Öyle günlerde yaşamaya hiçbir şey fayda etmez. Sonra aklımdan hep aynı cümle geçer. "Ölüyoruz, demek ki yaşanılacak."
Gün belki doğar belki batar, ben bu cümleyi düşünürüm. Ölmediğimi bilirim ama yaşanılacak günlerin gelmesini beklerim. O gün hiç gelmez, ben de hep beklerim. Hayatta beni dirayetli tutan şeyin beklemek olduğunu da bu zamanlarda daha iyi anlarım. Bazı günler bu bekleyişin tek başına olduğunu düşünürüm. Sanki bir durakta, yanımda kimse olmadan bekliyormuşum gibi gelir. Sonra başımı iki yana sallarım. Ablam var, derim. Viran var, Elif var...Ama yine de içimde bir yerlerde bazen hep tek bırakıldığıma dair olan o hissi kovamam.
Sabah uyandığımda kafamın içinde dolanan yine buydu. Ölüyoruz, demek ki yaşanılacak. Aslında basit bir metafordan farkı yoktu. Öldüğüm yoktu, yaşadığım vardı fakat içimdeki hislerin çürüdüğü zamanlar oluyordu. O zamanlardan birinde, suyun üstünde süzülen bir çöpe benzetirdim hissettiklerimi. İçimdeki bıkkın huzursuzluğun sebebini buna yormayı denemiş ve kafamı dağıtmak için bir şeyler yapmaya çalışmıştım. Aslında huzursuzluğun sebebi gayet açıktı. Viran ile dün gece kavga etmiştik. Bu aralar davranışları farklı geliyordu. Bana karşı aynıydı ama dalgındı, öfkeliydi ve sanki zihni bambaşka bir yerde gibiydi. Ne zaman bunun konusunu açsam daha da öfkeleniyordu fakat hiçbir şey anlatmıyordu. Saçma konular yüzünden kavga etmemizin en büyük etkeni olduğunu söylediğimde yine öfkelenmişti ve kavga etmiştik. Dünden beri ne o yazmıştı ne de ben. Birkaç defa çevrimiçi gördüğümde iyice öfkelenmiştim ama yine de bir şey yazmamıştım.
"Yine aklını alıvermiş seninki herhalde!" Elif koluyla beni dürttüğünde daldığım yerden bakışlarımı çekerek ona döndüm. Sabahleyin görüşmek için mesaj attığında kafamı dağıtmak için kabul etmiştim. Yaz tatilim temizlik yaparak ya da Viran ile görüşerek geçiyordu. Elif de Ayvalık'taki yazlıklarına gittiği için bir süre görüşememiştik ama geçen hafta dönmüştü. Ben de bugün alışkanlıklarımdan biriyle barışık olmadığım için Elif'e de zaman ayırabilmiştim.
