အပိုင္း(၁၅၈၇)
ႏွစ္ ၃၅၀
ေကာင္းကင္ျပကၡဒိန္ ၁၀၀၃၄ ခုႏွစ္အဆုံးတြင္ ႏွင္းမ်ားက ဆက္လက္က်ဆင္းေနခဲ့ေသးသည္။ လြင့္ဝဲပ်ံသန္းေနသည့္ ႏွင္းစက္မွုန္မ်ားသည္ ထ်န္းဟယ္ၿမိဳ့တစ္ခုလုံးကို ေငြေရာင္ၿမိဳ့ေတာ္တစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
ႏွစ္တစ္ႏွစ္၏ ေနာက္ဆုံးရက္တြင္ တစ္ၿမိဳ့လုံး အလုပ္ရွုပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ညေကာင္းကင္တြင္ မီးပုံးအလင္းတို့ျဖင့္ လင္းလက္ေနၿပီး ေန႔ကဲ့သို့ ေတာက္ပေနသည္။
အိမ္တိုင္းက သူတို့၏ မီးပုံးမ်ားကို လႊတ္တင္ၾကၿပီး လူတိုင္းသည္ လမ္းမ်ားကို ျဖတ္ကာ ေျပးလႊား ေလၽွာက္သြားေနၾကသည္။
ထ်န္းဟယ္ဘုံ၏ ဘုံနန္းေတာ္အတြင္း ခန္းမမ်ားတြင္ ေတာက္ပသည့္ နတ္အလင္းတို့ျဖင့္ ေတာက္ပေနခဲ့သည္။ အလင္းမ်ားသည္ ေကာင္းကင္သို့ ထိုးေဖာက္ကာ ညအေမွာင္ကို ခြင္း၍ အလင္းမ်ား ေတာက္ပလာေစသည္။
ဤသည္မွာ အလြန္ ထူးကဲလွသည့္ ညတစ္ညျဖစ္ေပသည္။
ထ်န္းဟယ္ၿမိဳ့တြင္ ကေလးမေလးတစ္ဦးက အဘိုးအို၏ လက္ကို ဆြဲထားရင္း ေမးသည္။ “ဘိုးဘိုး ဒီညက ဘာလို့ ဒီေလာက္ အသက္ဝင္ေနတာလဲ။”
သူမက အလြန္ သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ သူမသည္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ခန္႔ရွိကာ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားကို သိရွိေပသည္။ သူမသည္ ယခင္က ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္မ်ားကို ျမင္ဖူးခဲ့ေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို့ အေျခအေနမ်ိဳးကို မျမင္ဖူးခဲ့ေပ။
ၾကည့္ရသည္မွာ ထ်န္းဟယ္ၿမိဳ့သည္ လာမည့္ႏွစ္အတြက္ အထူးတလည္ ေမၽွာ္လင့္ထားပုံရေလသည္။ ဘုံနန္းေတာ္ပင္လၽွင္ ကြဲျပားေနသည္ဟု ထင္မွတ္ရသည္။ ထိုသည္ကို အလြန္ အေလးတနက္ မွတ္ယူေနၾကေပသည္။ တစ္ၿမိဳ့လုံးသည္ အတူတကြ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနၾကသည္။
“အဲဒါ ဒီႏွစ္က ထူးျခားတဲ့ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္လာမွာမို့လို့ေပါ့” အဘိုးအိုက ျပန္ေျဖသည္။
“ထူးျခားတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လား။” ကေလးမေလးက နားမလည္ခဲ့ေပ။
“ဘာလို့ ထူးျခားရတာလဲ။” သူမက ထပ္ေမးသည္။
“သမီးေလး အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ နားလည္လာမွာပါ။”
