အပိုင္း(၁၆၇၀): အရွက္မရွိတဲ့ေခြးေကာင္
ေရွာင္မုယြီသည္ ရီဖူရွင္းအား လ်စ္လ်ဴရႈထား၏။ သူကား သူမျမင္ဖူးသမွ်အထဲတြင္ အရွက္မရွိဆုံးေသာ ရန္ေဟာင္ျဖစ္သည္။
သူ႔တြင္ ရန္ေဟာင္တစ္ပါး၏သိကၡာသမာဓိမ်ားလည္း မရွိေပ။ သူ၏႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာသည္မွလြဲ၍...။
“ဓားအသိၿပီးရင္ နတ္ဘုရားအႂကြင္းအက်န္နယ္ေျမထဲမွာ တျခားဘာေတြ ရခဲ့ေသးလဲ” လူတစ္ေယာက္က ေမးသည္။
ေလထဲတြင္ ေနမင္းကဲ့သို႔ ေရာင္ဝါမ်ား ထြင္းလင္းေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေန၏။
သူကား သူရိန္ဘုံ၊ ေနမင္းနန္းေတာ္မွ တိဝူျဖစ္သည္။
တိဝူကား နတ္ဘုရားရတနာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ လူအခ်ိဳ႕ထဲတြင္ ပါဝင္သည္။ သူသည္လည္း ထိုရတနာကို အသုံးျပဳကာ စတင္က်င့္ႀကံေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရီဖူရွင္းအသုံးျပဳခဲ့ေသာ အစြမ္းကို တျခားလူမ်ားထက္ နားလည္သည္။
သူတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္၊ နတ္ဘုရားအႂကြင္းအက်န္နယ္ေျမမွ ထြက္လာေသာ တျခားလူမ်ားသည္လည္း ထိုေမးခြန္းကို ေမးလိုၾကသည္။
သူတို႔သည္ အက္ေၾကာင္းမဲ့ဝင္႐ိုးကို ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့လွ်င္ပင္ ကြာဟခ်က္မွာ သိပ္မႀကီးမားေၾကာင္း သိနားလည္ၾက၏။
သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔သည္ နတ္ဘုရားရတနာမ်ားကို အသုံးျပဳေသာအခါ အေျပာင္းအလဲအနည္းငယ္ ျဖစ္ပြား၏။ သူတို႔သည္ မဟာလမ္းစဥ္၏နယ္ပယ္ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူေသာအရာကို ဖန္တီးႏိုင္၏။ သူတို႔၏လမ္းစဥ္မွာ ပိုမိုအားေကာင္းသန္မာလာသည္။
ယခု ရီဖူရွင္းက ေလာေက်ာက္ႏွင့္တိုက္ခိုက္ေသာအခါ ထိုခံစားခ်က္ကို ေပးသည္။
ရီဖူရွင္း၏အၾကည့္က တိဝူထံသို႔ ေရာက္လာသည္။ တိဝူကား ေကာင္းေကာင္းေလ့လာၾကည့္ရႈႏိုင္၏။ သူ၏နတ္မ်က္လုံးဝင္႐ိုးသည္ မုန္တိုင္းမ်က္လုံးမ်ားသက္ေစာင့္ဝိညာဥ္မွ ဖန္တီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသက္ေစာင့္ဝိညာဥ္ကား ဧကရာဇ္ရီခ်င္လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသက္ေစာင့္ဝိညာဥ္ထဲတြင္ ပါဝင္ေသာ မဟာလမ္းစဥ္သည္ ရီဖူရွင္း၏မူလလမ္းစဥ္ႏွင့္ ကြဲလြဲမႈ ရွိေပသည္။
