Dream

Chapter 21

Prince Leonardo POV'S

Hi? I'm Prince Leonardo. I'm 18 years old. March 19, 2003.

Siguro naman kilala nyo na ang poging si ako diba? Hahaha kidding. So andito ako sa school nagbabantay ng isang klase.

Hindi ako makapaniwala na dito ko sya makikita. Sa lugar na to? I can't believe this. I miss her, for real I want to hug her and explain everything and of course apologise to her.

Anlaki ng kasalanan ko sa kanya. Hindi ko alam kung paano ko sya lalapitan, kakausapin, at ipapaliwanag lahat.

Nakatingin lang ako kanya dahil namiss ko sya. Hindi ko man sya nakita dati sa personal pero ito na nakita kon sya. Ang kaso lang parang hindi nya ako kilala. Ansakit dahil parang wala lang ako sa kanya. Ganto parin kaya ang trato nya sakin pag nalaman nya na ako yun?

"Excuse? May I go out?" Nagulat ako dahil nasa harap kona sya.

"S-sure" pag ka sabi ko nun at lumabas na sya.

"Excuse me guys may tatawagan lang" Pagpapalusot ko pero susundan ko talaga sya.

Susundan ko si Alea para masabi sa kanya lahat. Para makapag paliwanag ako at humingi ng tawad para sa lahat.

Ng makalabas ako ay nag palinga-linga ako. Nakita ko sya na pababa kaya sinundan ko sya pero hindi ko pinahalata. Habang sinusundan ko sya napansin kong papunta sya sa likod ng building ng room nila. Dun sa room na pinagbabantayan ko.

Ng makaupo na sya sa damo ay lumapit ako sa kanya pero nakatayo lang ako. Tumingala sya saka bumalik ng tingin.

"Pwede ba kita makausap?" Tanong ko.

"What do you want?" Malamig na turan nya.

Umopo ako ng maayos saka yumuko.

"I'm sorry" tanging lumabas sa bunganga ko.

"For what?"

"For everything"

"What the hell are you talking about?" Malamig ang tonong sabi nya.

"Hindi mo ba ako natatandaan?" Malungkot na tanong ko.

"Oo, Sino ka ba?" Tanong nya.

"Kapatid, bunso, babygirl ko sorry. Sorry kasi iniwan kita. Sorry hindi agad bumalik si Kuya Prince mo. Sorry kung pinag alala kita. Sorry kasi wala akong nagawa kundi ang iwan at saktan ka. Sorry kung sarili ko lang inisip ko. Sorry sorry kung kailangan ko gawin yung mga yun" lumuluhang sabi ko. Bakla na kung tingnan pero subrang halaga sakin ng babaeng iniiyakan ko. Kaya wala akong paki kung magmukha akong bakla. Gagawin ko lahat mapatawad lang nya ako.

"Ano bang pinagsasasabi mo? Bakit ka nagsosorry? Bakit ka umiiyak?" Sabi nya habang nagpapahid ng luha.

"Babygirl mag papaliwanag ako please patawarin mo si kuya. Hindi ni kuya sinasadya ang lahat. Sorry kung kailangan kong pumunta sa tita ko. Yun lang kasi yung paraan para makapag pagamot at malabanan ang sakit ko. Umalis ako para magpagaling Hindi para saktan ka. Ayaw kitang iwan pero mas lalong ayaw kitang malungkot at umiyak. Kahit ayaw ko ginawa kong umalis at saktan ka. Ansabi mo diba kailangan kong lumaban para sa inyo? Eto na babygirl lumaban na si kuya Prince. Tinupad ko narin ang pangakong makikipag kita sayo para makasama ka" naiyak na sabi ko.

"Bakit? Bakit kahit anong pahanap ko sayo hindi ka makita? Bakit laging walang makuha na impormasyon sayo kuya? Bakit? Bakit kailangan kong maramdaman yun at mawalan ng pag asa at isipin na wala kana. Na wala na akong kuya Prince?" Tanong nya habang naiyak at nakayakap sakin.

Niyakap ko sya pabalik. Kahit umiiyak ako ay pinipilit kong mapatahan sya.

"I'm sorry babygirl. But don't worry i'm here now. I will never leave you now babygirl. Please don't cry bunso" nasabi ko nalang.

"Babygirl mapapatawad mo ba si kuya Prince mo? Kahit subrang sakit ng ginawa nya? Mapapatawad mo ba ako?" Tanong ko sa kanya habang umiiyak kami ng magkayakap.

"Oo naman kuya. Isa pa hindi naman ako nagtamin ng galit sayo. Masaya nga ako at nakita na kita ngayon na magaling kana. Mahal kita kuya mahal na mahal kaya hinding hindi ko kayang magalit sayo" umiiyak na sabi nya saka nilubog sa dibdib ko ang kanyang mukha.

"Thank you babygirl napaka bait mo talaga. Mahal na mahal na mahal ka din ni kuya. Miss na miss na rin ikaw ni kuya babygirl" sambit ko at niyakap sya ng mahigpit.

"Miss na miss din kita kuya Prince ko" sabi nya na ikinangii ko kahit na umiiyak.

Nilayo ko sya sa dibdib ko saka pinunasan ang luha nya. Ngumiti ako sa kanya saka nag-salita.

"Shh tahan na babygirl ayaw ni kuya na umiiyak ka. Wag ka mag alala babygirl babawi ako. Ipararamdam ni kuya mahal na mahal ka nya, na mahalaga ka sa kanya. Babygirl alam mo bang kahit isang taon ang lumipas hindi si kuya humanap ng babae. Hindi si kuya nag girlfriend, na sayo lang ako, na hindi ka nya ipapapalit sa ibang babae" sabi ko sa kanya habang hinahawakan ang pisngi nya at punupunasan ang luha nya.

"Isa pa babygirl kahit magka-girlfriend ako hindi si kuya makakalimot na bigyan ka ng atensyon. At pangalawa, kung papipiliin ako sa inyong dalwa hinding-hindi ako magdadalwang isip na piliin ka babygirl ko" sabi ko sa kanya saka hinalikan sya sa noo.

Pinahid nya ang luhang tumutulo sa mga mata ko saka sinabi na

"Wag kana umiyak kuya ko naiiyak lang din ako eh. Saka sige ka pag may nakakita sayong umiyak baka sabihan kang bakla o kaya isipin nila na pinaiyak kita" natawang sabi nya sakin.

"Eh ikaw din naman eh naiyak ka din naman kaya naiyak din si kuya" natatawa rin na sabi ko.

"Babygirl thank you ha, dahil kahit tupakin si kuya. Kahit na laging wala sa mood at inaaway minsan hindi mo ako sinukuan. Wag ka mag-alala gagawa si kuya ng paraan para lang mawala ang pagka-tupakin nya. Simula ngayon hindi na ako mag sisinungaling. Sasabihin kona sayo lagi lahat. Saka nakapag-sinungaling lang naman ako para hindi ka mag-alala sa akin eh alam mo naman na mahal ka ni kuya. Saka ang hirap mo kayang pagsinungalingan anlakas ng pakiramdaman mo eh. I love you babygirl" sabi ko saka hinalikan sya sa may ulo at noo.

"I love you too kuya Prince ko. I miss you" sabi nya habang nakangiti kaya nahawa ako.

A/N: nyawiii, nyawiii ang sweet naman nitong mga to eh