İstanbul Beyefendisi | Yarı Texting

3.1

FİNAL.

Hiçbir şey bitmedi. 
İstanbul yaşamaya devam edecek.*

"Git başımdan Amaç." diye mırıldandı ablam. Derin bir nefes verip başımı olumsuz anlamda salladım. Gözlerimin dolduğunu hissettiğimde çaktırmadan gözlerimdeki yaşları sildim. 

Ablam hastaneden çıkalı bir hafta oluyordu. Kelimenin tam anlamıyla iyileşmişti. Turp gibiydi. 

Ama ben iyileşememiştim. Benim bir tarafım ölmüştü. Ablamla her konuştuğumda duygulanıyordum. Bilmiyorum işte. 

"Çakcam ağzına bir tane göreceksin ağlamayı! Ne ıv ıv yapıyorsun be yanımda? Hastayım ben lütfen beni yalnız bırak, hadi koçum hoşt çakal." dedi ablam bir anda. Gülümsedim. Ayaklanıp odadan çıktım. Bu aralar benim mutsuz olduğumu çok iyi biliyordu. Beni gülümsetmeye çalışıyordu. İşe yarıyordu da. 

Kendi odama yöneldim direkt. Anneme veya babama ikisine de gözükmek istemiyordum. Hastanede olanlardan sonra ağzını açıp tek kelime konuşmamıştı. Aynı odada bile bulunmuyorduk. Babamın ise ne varlığı belliydi, ne yokluğu. Ben sadece ablamla konuşmak için odamdan çıkıyordum. Son bir hafta da içime kapalı birine dönüşmüştüm. Bana söylenen her söz beni susturmuştu.

Akay'la ise her gün konuşuyorduk. Eskisi gibi. Arada arıyordu. Benimle buluşmak istiyordu ama ben her seferinde reddediyordum. Çok bencilce, biliyorum. Ama biraz yalnız kalmalıydım. Onu üzdüğümün de farkındaydım ama elimden bir şey gelmiyordu. 

Telefonum o an titredi. Mesaj Akay'dandı.

Akay: piştt

Akay: dünyanın sekizinci harikasıyla mı konuşuyorum?

Amaç: salak

Akay: neler yapıyorsun bugün?

Amaç: yatıyorum

Akay: alayım seni gezelim

Amaç: yorgunum..

Akay: :(

Amaç: biraz

Amaç: biraz yalnız kalmam lazım..

Amaç: üzülme lütfen.

Akay: neden böyle yaptığını anlamıyorum.

Amaç: kendime gelmem lazım.

Amaç: tek kalmalıyım belki de.

Akay: bir hafta oldu Amaç.

Akay: yetmez miydi? 

Amaç: bilmiyorum.

Amaç: sadece çok kötü hissediyorum.

Akay: kendi bildiğini okuyorsun.

Akay: Amaç