"Kır Çiçeği" (askıda)

Yolculuk...

Hayattan bize pozitif şeyler vermesini dileriz bazen, bazen de sevdiklerimiz ve sevenlerimiz için bir şeyler dileriz, farkında olmadan...

Farkında olmadan bazen, gereğinden fazla fedakar oluruz. Kendimizi göremeyecek kadar... Öyle fedakarlıklar yaparız ki, bazen paramparça olmuş yüreğimizin, yorgunluktan esir düşmüş ruhumuzun, artık pes edecek kıvama gelmiş beynimizin ve de son zerresine kadar akan gözyaşımızın farkına en geç vakitte varırız : UÇURUMUN SONUNA GELİNCE... Birden kararır etraf , kimseler yoktur, işleri düşünce yanımızda olanlar... dost kardeş diyenler.... kimse yoktur. Zifri karanlığın içinde yürümeye çalışırız tek başına, ışığın yoktur umudun yoktur,sönmüş...

Yalnızsın hiç olmadığın kadar, geçen yardım ettiğin şakalaşıp gülüştüğün kimseler yok, sana tebessüm eden kimseler yok! Çünkü sen kandın, o gülümsemeleri o sözleri gerçek sandın! ve inandın herkese her söze her tebessüme inandın, Çünkü sen yaptığın fedakarlıklarla bu yolculuk da kendini unuttun kendi ruhuna yardım etmeyi unuttun !... Sende haklısın bilemezdin....

Sen bu yolculuğa : Hiçbir şey bilmeden, yaşayacaklarını korkularını, hüzünlendiğin ve mutlu olduğunanlarının sayısını bilmeden, en önemlisi ihaneti bilmeden, Tümacılardan habersiz, ağlayacağın ağlatılacağın günlerin sayısını bilmeden, kimeaşık olacağını, kime güveneceğini, kime dostum kime düşmanım diyeceğini, kimtarafından yalnız bırakılacağını, hatta belki de tüm yaşamın boyunca yalnız olupolmayacağını bilmeden minik bir ilk adımını attın daha bebekken seni her şeye rağmen sevecek olan tek kişinin kucağında Annenin...

Ve yapabileceğin tek şey bilmediğin bu yolculuk da her şeye karşı iyiye kötüye, dosta düşmana, karşı Sadece Sonsuz Bir Tebessüm... "Merhaba Hayat, Merhaba Amansız Yolculuk" Merhaba Yalnızlar Limanının Kır Çiçeği...