Sharing a secret - Remus lupin [Nederlands]

Hoofdstuk 7

Samen liepen ze naar Muggle studies, vrolijk kletsend over van alles en nog wat, zich onbewust van de drie jongens die hen vanaf een afstandje volgden.
'Ik denk niet dat ik Moony zich ooit zo heb zien gedragen bij een meisje' Fluisterde James tegen zijn vrienden 'Hoorde je hemm grommen naar Snivellus toen hij te dichtbij Selena kwam? Ik denk dat zijn wolf instinct het even overnam' Zei Sirius en Peter knikte instemmend.
'Misschien moeten we nakijken wat het kan betekenen, al denk ik dat we het al weten. Als we het aan Moony kunnen aantonen doet hij er misschien iets mee' Zei James, 'Betekend dat wat ik denk dat het betekend?' Vroeg Sirius voorzichtig en James knikte 'In het belang van onze beste vriend, zullen we naar de bibliotheek moeten'

'Ze geven hier wel erg veel huiswerk op de eerste dag' Zei Selena toen ze het klaslokaal uitliepen nadat de les was afgelopen, 'Ik had je graag willen troosten, maar het wordt alleen maar erger' Lachte Remus en Selena keek hem geschrokken aan 'Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt' Smeekte ze en Remus haalde zijn schouder op.

'Zullen we richting de leerlingenkamer gaan?' stelde Remus voor, 'Nee, ik was van plan om richting de uilenvleugel te gaan om mijn familie een brief te sturen, maar jij kan alvast gaan' antwoordde Selena maar Remus schudde zijn hoofd 'Ik breng je wel, dan kan ik ook gelijk een brief naar mijn ouders sturen, als ik er dan toch ben' glimlachte hij.

Onderweg naar de uilenvleugel spraken ze over hun familie en jeugd 'Dus je broer jaagde jou het bos in omdat je al zijn sokken had vervloekt?' vroeg Remus lachend in ongeloof, 'Niet alleen mijn broer ook mijn eh, primo's eh, de zonen van mijn oom en tante' Selena zocht naar het juiste woord, 'Neven' hielp Remus haar.
'Ja neven! Ze achtervolgden mij het bos in, dus ik klom in een boom tot de kust weer veilig was. Helaas was het een hele grote boom en onderweg omlaag gleed ik uit en viel ik naar beneden. Ik had mijn hoofd gestoten en arm gebroken. Onze ouders waren zo boos op mijn broer en neven toen ze mij de residentie in droegen aangezien ik buiten westen was.
Ik werd wakker en hoorde de sokken nog zingen en begon te lachen terwijl de jongens een preek kregen van mijn moeder, het moment dat de sokken een parade begonnen terwijl ze la cucaracha zongen kon mijn moeder ook haar lach niet meer inhouden en heb ik toegegeven dat het allemaal mijn schuld was' Selena begon weer te lachen toen ze terug dacht aan het moment.

'Kom je uit een grote familie?' vroeg Remus, 'Ja, niet allemaal bloedverwanten, ook goede vrienden en kennissen die we als familie beschouwen. Een groot deel van ons wonen op de residenten en de andere in huizen er rondom. En jij?' legde Selena uit en Remus schudde zijn hoofd 'Nee alleen mijn moeder, vader en ik'

Ze verder vrolijk begroet door Hoe toen ze de uilenvleugel inliepen 'Ik denk dat hij je gemist heeft' lachte Remus naar de vrolijk uil, 'Hij heeft zat nieuwe vrienden hier gemaakt' grinnikte Selena toen Hoe op Remus zijn schouder hopte en kopjes begon te geven.

Ze gaf Hoe de brief en Remus liep naar een van de schooluilen en deed het zelfde, 'Zullen we nu wel terug naar de leerlingenkamer gaan? Mijn boekentas word nu wel erg zwaar' Lachte Selena en Remus rijkte naar haar tas 'Ik draag hem w-' begon Remus maar Selena onderbrak hem 'Het was maar grapje' en ze liep richting de deur, Remus pakte alsnog haar thuis en gooide hem over zijn schouder, voordat hij achter haar aan liep.

Iedere interactie tussen de twee voelde zo natuurlijk en het verwarde Remus, hij had zich nog nooit zo gevoeld; blij, op zijn gemak, jaloers en beschermen en dat alles door een meisje die hij pas net kon.
Selena dacht precies te weten wat er aan de hand was; door haar gave met weerwolven voelde Remus zich zo prettig bij haar, maar meestal was het niet zo sterk, zeker niet in menselijke vorm weken voor de volle maan en dat is waarom ze een aparte brief naar haar moeder had geschreven.