GEÇMİŞTEN KALAN

🌸İlk Günümüzün Anısına🌸

Hellooo canlar! Biliyorum, biliyorum arayı baya uzattım ama bunun sorumlusu ben değilim❤ Hocalarıma, sınavlarıma, ödevlerime, projelerime kısacası dersle alakalı her şeye sövebilirsiniz hjdhddskdsk neyse, çok uzatmayım. İyi okumalar bebekler! 🌸

Sizden bir şey rica edeceğim. Sağ üstteki yıldıza benim emeğime ve diğer okuyucuların saygısıyla sevgisine karşılık olarak doldurabilir misiniz? Çünkü okuma oranlarına bakılırsa vote ve yorum çok az. Her hikayede böyle, sadece benimkinde değil. Lütfen emeklerin karşılığını verelim canlarım, bir yıldıza basmak bu kadar zor olmamalı diye düşünüyorum...❤

Eda;

~Deniz'de bir gariplik olduğunu sezmiştim. Buradan sonra eve gidip ona uğrayacaktım. Belki de o bize uğrardı. Yetimhanedeki son birkaç işimi de halledip arabama geçtim. Serkan aramıştı, aramalarına cevap vereceğimi sanmıyordum. Hatta onunla olduğundan az konuşacaktım.  Düşüncelerimi bölen telefon sesi oldu. Pırıl arıyordu.

Pırıl: Eda?

Eda: Pırıl? Bir sorun mu var?

Pırıl: Evet, hayır, yani evet mi desem hayır mı desem bilemedim. Buraya gelebilir misin?

Eda: Pırıl acil değilse hiç gelmesem? Gerçekten çok yoruldum. Siz halledebilirsiniz bence.

Pırıl: Anlıyorum Edacım ama şirketle alakalı. Serkan'a da ulaşamıyorum zaten. Senin gelmen gerekli.

Eda: Anladım, peki. Yarım saate ordayım.

Pırıl: Tamam, süper. Bekliyoruz, görüşürüz.

Yazar;

~Eda yarım saat sonunda şirkete ulaştı. Kriz çıktığı belliydi. Soğukkanlılığını koruyarak içeriye yürüdü.

Eda: Leyla, ne oldu? Ne bu telaş?

Leyla: İçeriye girip kendin görsen daha iyi. Hiç iyi şeyler olmuyor Eda.

Edayla Leyla ortak alana doğru yürüdüler. 

Eda: Hayır yani, ne olabilir bu kadar önemli anlamıyorum.

(Deniz'in kafesi)

~Serkan memnun ve mutlu bakışlarıyla kafeden çıkmak üzereydi ki masanın üzerinde biletleri gördü. Eline aldı, inceledi. Ve tek hamlesiyle ortadan ikiye ayırdı.

Serkan: Sanırım bunlara ihtiyacın olmayacak. Gerekli değil ya, o yüzden yırttım. Kolay gelsin sana Deniz. Görüşmemek dileğiyle.

Deniz: Pek öyle olacağını sanmıyorum Serkan, ama duygularımız karşılıklı maalesef.

~Serkan kafeden çıktı, arabasına yürüdü. Aracı çalıştırmasıyla yine, yeniden zihninde sesler yankılandı ve bu sefer görüntüsüyle birlikte...

''Böyle daha kolay olurdu sanki'' (anlamayanlar için 1. bölümde serkan ve eda'nın kelepçeli bir şekilde arabaya biniş sahnesi)

~Durdu, başını iki elinin arasına aldı, zihnini iyice yokladı. Ve tekrar, tekrar, tekrar...

''Bak sen gerçekten ama gerçekten delisin!''

''Sen de hatasını kabul etmeyen duygusuz bir robotsun!''

''Robot?''

''Robot!''

''Burs konusunda hata olmalı, adınızı alabilir miyim?''